Pojezierza Wschodniobałtyckie (842) należą do megaregionu Niż Wschodnioeuropejski i prowincji Niż Wschodniobałtycko-Białoruski.
Region Pojezierza Wschodniobałtyckie jest przedłużeniem Pobrzeży Południowobałyckich. Podobnie jak Pobrzeża Wschodniobałtyckie jest zaliczony do Europy Wschodniej, ze względu na położenie w obrębie odrębnej struktury geologicznej jaką jest platforma wschodnioeuropejska i odmienności klimatycznej i roślinnej.
Rysem charakterystycznym regionu jest rzeźba młodoglacjalna ukształtowana w wyniku północnopolskiego najmłodszego zlodowacenia w Polsce. Rzeźba terenu jest pagórkowata, liczne są wielkopromienne pagóry morenowe rozdzielone szerokimi obniżeniami często wypełnionymi jeziorami. Typowe formy rzeźby to ciągi moren, którym towarzyszą rozległe równiny sandrowe. Kulminacje przekraczają 150-200 m n.p.m., a w kilku miejscach ponad 300 metrów (Szeska Góra – 309 m, Tatarska Góra – 301 m).
Przeważają gleby brunatne i płowe,
region jest znacznie zalesiony, lasy mają charakter wybitnie kontynentalny, a obecność roślin typowych dla tundry świadczy o przewadze klimatu kontynentalnego. Natomiast w zachodniej części podprowincji panuje klimat oceaniczny.
W granicach Polski znajdują się: Pojezierze Mazurskie i południowo – zachodnia część Pojezierza Litewskiego.