Kalendarz i jego historia

Miesiąc jest jednostką kalendarza związaną z Księżycem (w języku staropolskim nazywano go miesiącem) i zmianą jego oświetlenia, i zwykle jest liczony od jednego nowiu do kolejnego nowiu, kiedy to Księżyc jest zwrócony do obserwatora ciemną, nieoświetloną stroną, więc miesiąc liczy się od momentu pojawienia się na tej tarczy odbitego światła słonecznego. W ciągu roku istnieje 12 okresów miesięcznych, które mnożąc przez długość ich trwania, dawało 354 dni, a do pełnego roku (czas, w którym Ziemia okrąża Słońce) brakowało 11 dni, co stanowiło dużą niedogodność, którą rozwiązano dopiero w drugiej połowie XVI w.

Do wyznaczenia tygodnia posłużyła cyfra "7", uważana za posiadającą magiczne właściwości itp. (np. 7 cudów świata, 7 chudych i tłustych lat w Biblii) i nie posiadająca żadnych cech charakterystycznych związanych ze zjawiskiem astronomicznym. Jednak gdy podzieli się miesiąc synodyczny (średni czas pomiędzy kolejnymi nowiami Księżyca, który wynosi ok. 29 dni) na 4 fazy, to otrzyma się czas trwania jednej fazy, która wynosi nieco ponad 7 dni.