Najstarsze ślady osadnictwa nad rzeką Tyber pochodzą z czasów między 1000 a 800 r. p.n.e. Pagórkowaty teren sprzyjał obronie stawianych na nich domostw, których mieszkańcy zajmowali się głównie hodowlą, a niski poziom rolnictwa poprawił się dopiero, gdy na tych terenach pojawili się Etruskowie. W odróżnieniu od miejscowej ludności, przybysze budowali miasta oraz posiadali różne praktyczne umiejętności (np. potrafili wydobywać i przetapiać żelazo oraz byli mistrzami w obróbce brązu), utrzymywali handel z innymi ludami (np. z położoną w Azji MniejszejFenicją), co pozwoliło im wymieniać swoje produkty (np. żelazne narzędzia i ozdoby).
Eneasz - protoplasta
