Od tego czasu socjaldemokraci koncentrują się w swojej polityce ekonomicznej na kwestii redystrybucji (czyli ponownego podziału) dochodu narodowego. Wychodzi się z założenia, że podział pierwotny, dokonujący się w sferze produkcji, jest niesprawiedliwy, nie przyczynia się bowiem do zmniejszania nierówności między bogatymi a biednymi. Dlatego też państwo musi przeprowadzić redystrybucję, posługując się instrumentami finansowymi. Należy do nich podatek progresywny (ludzie bogatsi płacą procentowo więcej) oraz państwowa kontrola cen, której celem jest przeciwdziałanie inflacji i monopolizacji. Dzięki środkom uzyskanym z podatków państwo realizuje politykę socjalną.
Jej najistotniejszymi elementami są:
powszechna opieka zdrowotna
powszechny system ubezpieczeń społecznych na wypadek choroby i bezrobocia
oraz system pomocy socjalnej, obejmujący między innymi dodatki rodzinne i pomoc dla nieuleczalnie chorych.