Lekcja: "48. Główne kierunki polskiej polityki zagranicznej"
Organy państwa w stosunkach międzynarodowych
Cele stabilizacji priorytetów były konsekwentnie realizowane przez kolejnych ministrów spraw zagranicznych: K. Skubiszewskiego, A. Olechowskiego, W. Bartoszewskiego, D. Rosatiego, B. Geremka, W. Cimoszewicza, czego efektem stało się m.in.:
Stefan Meller Minister spraw zagranicznych 2005 - 2006
pełne uregulowanie polityczne i prawne stosunków ze wszystkimi sąsiadami Polski
członkostwo we wszystkich organizacjach regionalnych oraz NATO (1994 Partnerstwo dla Pokoju, 1999 Polska pełnoprawnym członkiem NATO)
doprowadzenie do etapu negocjacji pełnego członkostwa w Unii Europejskiej (1991 umowa stowarzyszeniowa, oficjalne negocjacje dotyczące wejścia Polski do UE trwające od 1998 zakończone zostały w grudniu 2002, wynegocjowane członkostwo - maj 2004)
dobre, oparte na wiarygodności partnerów stosunki z większością państw w Europie i na świecie
Istotnym kierunkiem polityki międzynarodowej pozostawało zacieśnianie dobrosąsiedzkich stosunków z Rosją i Niemcami.
