Tym razem podmiot liryczny relacjonuje historię dwojga kochanków. Jest świadkiem sytuacji, nie wypowiada się bezpośrednio w swoim imieniu, mamy więc do czynienia z liryką pośrednią. Na pewno zwróciłeś uwagę na bohaterów wiersza. Nie wiemy kim byli, nie znamy ich imion ani szczegółów dotyczących ich życia (i prawdopodobnie śmierci). Ważne jest tylko uczucie łączące tych dwojga i sceneria, w jakiej przyszło im walczyć o przetrwanie. "Lasy płonęły", "ludzie zbiegali do schronów", "nie poczuli ognia który dochodził do rzęs" – tłem miłości bohaterów jest wojna. Autor podkreśla kontrast pomiędzy rosnącym zagrożeniem a więzią, dającą namiastkę bezpieczeństwa:
"on mówił że żona ma włosy w których się można ukryć"
Miłość to azyl dwojga ludzi, jest krucha i delikatna jak "bukiety róż". Nie ocali życia, ale do końca będzie dawać nadzieję. Ostatnia strofa wiersza to piękny hymn na cześć ludzkiej miłości, wiernej i niepokonanej:
"do końca byli podobni jak dwie krople
zatrzymane na skraju twarzy"
