Siłą tego typu liryki miłosnej, jest paradoksalnie – unikanie bezpośredniego mówienia o miłości. Podmiot liryczny pierwszego utworu ("Miłość") opisuje rozstanie kobiety z bliską osobą, "nie widziałam cię" i pozornie "nic" się nie dzieje, więc skąd ten żal i niepokój? Dopiero finałowe wyjaśnienie "widać można żyć bez powietrza" odkrywa głębię uczucia. W kolejnym ("Ogród") przeżycia wewnętrzne bohaterki odbijają się na tle budzącej się przyrody. I tym razem wystarczyło jedno porównanie, jedna przenośnia ukazująca przemijalność uczucia – "wczoraj kwitło moje serce. Dziś jaśmin" – by pozostałe wersy nabrały znaczenia. Z kolei krótki, ekspresyjny wiersz o palonych miłosnych listach obraca się wokół znanego sformułowania – "z prochu powstałeś i w proch się obrócisz"– oczywiście w odpowiednio przekształconej przez poetkę formie.
Całość doprawiona jest szczyptą humoru, czasem ledwie wyczuwalnej ironii. Jak widać, o miłości można pisać lekko i przyjemnie, a przy tym wciąż przekonująco.
