Daleki Wschód. Warunki naturalne Indii i Chin

Już w V tysiącleciu p.n.e. odnotowano kolebkę cywilizacji chińskiej, która rozwijała się w dolinach rzek Huang-ho i Jangcy, gdzie pojawiły się pierwsze osady. Pierwsze wzmianki dotyczące powstającej cywilizacji wskazują dokumenty datujące czas rządów dynastii Szang (1766-1122 r. p.n.e.). Obszary wokół Huang-ho były lessowe i żyźniejsze niż wokół Jangcy, a klimat był chłodniejszy. Osadnicy osuszali tereny i zagospodarowywali je tworząc pola uprawne warzyw, ryżu i innych zbóż. Już w II tysiącleciu p.n.e. Chińczycy poznali metodę wytopu brązu, produkowali porcelanę, do wytwarzania której potrzebna była temp. ok. 1280 ^o C, co wpłynęło na rozwój hutnictwa. Hodowano jedwabniki, z których otrzymywano delikatne tkaniny (znane już w początkach cywilizacji chińskiej), a ich produkcja wymagała ogromnego kunsztu od rzemieślników. Produkcja jedwabiu doprowadziła do powstania tzw. „jedwabnego szlaku”, którym eksportowano tkaniny na Bliski Wschód i do Europy. Jedwab i żelazo przyczyniły się do bliskich kontaktów chińskich władców z Indiami, a później z Rzymianami.