Na równi z architekturą świecką, rozwijała się architektura sakralna ściśle związana z duchem kontrreformacji, którego w Polsce reprezentowali głównie jezuici. Postulaty po soborze trydenckim, dotyczące roli architektury w ceremoniach religijnych, były dokładnie realizowane przez jezuitów, u których każda nowa świątynia musiała uzyskać akceptację Stolicy Apostolskiej.