Codziennością było posługiwanie się językiem łacińskim, który symbolizował przynależność do zachodniej części cywilizacji i Kościoła katolickiego. Konsekwencją tego było uzupełnianie polszczyzny łacińskimi zwrotami i sentencjami. Przeniosło się to także na utwory literackie. Według tej zasady pisano listy, dokumenty, pamiętniki oraz wszelkie mowy. Ponadto rozwijała się także popularna w barokupoezja, będąca literackim żartem, posługująca się sztuczkami słownymi.