|
Krzyk,
Edward Munch
|
Istnienie człowieka nie jest izolowane, obok niego istnieją
w podobny sposób inni ludzie, egzystencja jest zawsze koegzystencją. Istnienia innych ludzi mają wpływ na istnienie człowieka. Robi on wszystko tak mniej więcej, jak inni, robi wszystko tak, jak „się” robi: chodzi — jak „się” chodzi, je — jak „się” je. Owo „się” włada nim i przez nie, nie jest naprawdę sobą. Społeczeństwo przekształca istnienie jednostki, które przez to przestaje być naturalnym, prawdziwym istnieniem.
Inne jeszcze czynniki przekształcają istnienie człowieka np. mowa. Posługuje się on mową, aby wyrazić istnienie, ale wyrażając przekształca je i fałszuje. Wierzy w wyrazy, jak gdyby im koniecznie odpowiadał byt. Wierzy, że jest tak, jak „wszyscy mówią” sam powtarza, co mówią, i przez to przyczynia się do tego, że słowa stają się bytami, które narastają nad rzeczywistym istnieniem.