człowiek nie tylko istnieje w świecie, ale go także poznaje. Świadomość bytu nie tylko własnego, ale i cudzego jest właśnie cechą ludzkiego istnienia. Człowiek od początku ma świadomość nie tylko własnej jaźni, także i świata. Świat otaczający człowieka składa się z innych egzystencji ludzkich, ale także z „rzeczy”, których byt jest inny, nieświadomy siebie. Nie jest to już byt „dla siebie”, lecz „w sobie”. Ta dwoistość bytu jest podstawowa dla filozofii egzystencjalnej: byt ludzki i pozaludzki.
to, że człowiek nie istnieje sam, lecz w świecie, ma przede wszystkim tę konsekwencję, że żyjąc w świecie jest nieustannie zagrożony w swym istnieniu. Bo świat idzie swoim torem, nie bacząc na małe istnienie człowieka, i w każdej chwili tysiąc działających w świecie sił może to istnienie zniszczyć lub narazić na szwank. Istnienie człowieka jest „kruche” to jego właściwość.
