Władysław Skoczylas, Janosik z frajerką, drzeworyt.
Marta Uherczykówna wyśpiewuje Krywaniowi swój żal za ukochanym Jaśkiem. Jej „łzy niezapłacone” płyną tak, jak potoki spod szczytu. Jej „myśli stracone” toczą się tak, jak obłoki nad Krywaniem. Jej „żal kochania” tak idzie, jak „głęboki szum lasów” od tego szczytu. Przyroda górska rozpacza razem z bohaterami. Bartek Gronikowski jest załamany, gdy dostrzega wycięty smrekowy las. Widzi „pustą, łysą przestrzeń”. Przed oczyma staje mu obraz zwalonych pod toporami drwali, „potężnych smreków,szumiących, rozłożystych jaworów i śmigłych jodeł”. Ich pnie bielą się w słońcu jak „martwe kości”. Wiatr wygrywa „straszną, pełną żałoby muzykę”, która brzmi jak „pogrzebowy śpiew cmentarny”. Płochliwy dotąd jeleń, stoi bez ruchu i uważnie wpatruje się w Bartka. W takiej chwili świat ludzi i zwierząt scala się w jedno. Razem odczuwają litość dla wyciętych drzew, zostają braćmi w nieszczęściu.
