Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) pochodził ze Szwabii, urodził się w rodzinie urzędnika.
Rozpoczął studia od teologii, dopiero w 1801 r., wystąpił na polu filozofii. Osiadł w Jenie, która była wówczas stolicą filozofii niemieckiej, wykładał tam obok Schellinga, najpierw jako docent, potem jako profesor nadzwyczajny. Tam też ukończył swoje pierwsze wielkie dzieło Phänomenologie des Geistes /Fenomenologia ducha/, jednak na skutek wypadków wojennych musiał opuścić Jenę i katedrę uniwersytecką. Osiadł w Bawarii, gdzie był redaktorem dziennika, potem dyrektorem gimnazjum w Norymberdze, pracując jednocześnie nad budową systemu filozoficznego.
Wissenschaft der Logik /Nauka Logiki/ i Encyclopedie der philosophischen Wissenschaften im Grundriss /Encyklopedia nauk filozoficznych w zarysie/, wydane w 1816 i 1817 r. sprawiły, że otrzymał od razu powołanie do trzech uniwersytetów: najpierw wykładał w Heidelbergu, a potem od w Berlinie. Zmarł w pełni sił, na panującą w 1831 r.