Przyroda i duch były dla Hegla dwiema postaciami, w jakie przyobleka się byt. Pierwotną postacią bytu jest pojęcie, ono stanowi punkt wyjścia rozwoju. Jego antytezą jest przyroda,
i ona jest ideą, ale taką, która oddzieliła się od myśli i przez to wydaje się zewnętrzna. Syntezą idei i przyrody jest duch. Tym trzem postaciom bytu odpowiadają trzy działy filozofii:
- logika,
- filozofia przyrody,
- filozofia ducha.
W dialektycznych triadach logika Hegla wywodziła a priori kategorie myśli, filozofia przyrody - postacie bytu przyrodzonego. Filozofia ducha, również triadycznie, wywodziła najpierw postacie ducha subiektywnego, potem postacie antytezy - ducha obiektywnego, wreszcie ich syntezy - ducha absolutnego. Prawo, państwo, moralność są głównymi postaciami ducha obiektywnego, duch zaś absolutny przejawia się w sztuce, religii, filozofii.
Podczas gdy większość metafizyków dopatrywała się przejawów absolutu w przyrodzie
i życiu psychicznym, Hegel widział jego najwyższe przejawy w państwie, sztuce, religii, filozofii.