Kant musiał przede wszystkim postawić sobie pytanie, jakim władzom podmiotu zawdzięczamy poznanie przedmiotu. Wchodziły w grę dwie zasadnicze władze: zmysły i rozum.
Dotąd istniały dwa stanowiska w sprawie oceny źródeł poznania: racjonalizm i empiryzm. Oba były jednostronne: racjonalizm cenił rozum, ale nie cenił zmysłów, empiryzm - odwrotnie, cenił zmysły, ale nie cenił rozumu. Kant ocenił pozytywnie oba źródła: oba w jego przekonaniu są niezbędne do poznania. Aby poznać rzecz, trzeba najpierw wejść z nią w kontakt, czego mogą dokonać tylko zmysły, i po drugie trzeba ją zrozumieć, co uczynić może tylko rozum.
