Swój kalkulacyjny i powszechny hedonizm zawarł w formule:
że największym dobrem jest
„największa ilość przyjemności największej ilości istot".
Aby wyrazić, że chodzi tu o przyjemność dostarczaną przez rzeczy nie tylko od razu, ale i w dalszych konsekwencjach, mówił o „pożytku" rzeczy, obejmując tą nazwą całokształt przyjemności, jakie można z rzeczy wyciągnąć.
Określał najwyższe dobro także jako - „pożytek dla największej ilości istot".
Swoją naczelną zasadę etyczną nazywał „zasadą największego szczęścia" lub „największego pożytku".
„Przez zasadę użyteczności rozumie się zasadę,
która uznaje lub potępia postępki wedle tego,
czy zdają się zwiększać,
czy też zmniejszać szczęście osób zainteresowanych".
Teoria ta znana jest pod nazwą utylitaryzmu.
