Rozumowanie to znane jest pod nazwą „zakładu Pascala":
Stawiając na istnienie Boga, ryzykujemy niewiele, bo tylko jedno doczesne życie - jeśli zaś okaże się, iż mamy rację, to zyskamy - wieczne życie i szczęście.
Założeniem było, że Bóg nagradza wiarę, a karze niewiernych. Był to szczególny dowód istnienia Boga, probabilistyczny i eudajmonistyczny, bo opierający się w rozumowaniu na prawdopodobieństwie i na oczekiwaniu szczęścia. Ściśle mówiąc, nie był dowodem istnienia Boga, lecz co najwyżej dowodem, że należy tak żyć, jak gdyby istniał.
