Złe jest tylko życie wbrew cnocie, naturze i rozumowi. Jego źródłem są afekty, silniejsze od rozumu. Afekty lub namiętności to poruszenia duszy bezrozumne i przez to przeciwne naturze ludzkiej. Są cztery zasadnicze afekty:
zawiść i pożądliwość, zabiegają o rzekome dobra,
smutek i obawa, stronią od rzekomego zła.
Są popędami, na których podłożu wytwarzają się stany stałe, będące dla duszy tym, czym choroby dla ciała, jak np. skąpstwo, będące przywiązaniem do rzekomych dóbr.
Żaden afekt nie jest naturalny i żaden nie służy dobru, dlatego należy się ich wyzbyć. Nie chodzi o umiarkowanie wobec nich, jakie głosili perypatetycy, ale o całkowite wyzbycie się ich, o "apatię". Ta apatia, czyli beznamiętność, charakteryzuje mędrca. Ona to stanowi najbliższy cel życia moralnego.
