Trująca wydzielina gruczołów jadowych (zmodyfikowanych ślinianek) spływa do rany rowkiem wzdłuż zęba. U najbardziej zaawansowanych jadowitych węży (na przykład grzechotników, kobr i żmij) z przodu górnej szczęki występują zęby jadowe. Działają jak igła strzykawki (są rurkowate i zaostrzone). Kiedy pysk jest zamknięty, oba zęby jadowe składają się do tyłu. Wówczas jad pozwala obezwładnić nawet duże i szybkie ofiary. Największe węże (na przykład anakondy, boa i pytony) są niejadowite i duszą swoje ofiary, oplatając je umięśnionymi splotami ciała i uniemożliwiając ruchy oddechowe.
