Przodkowie wszystkich grup
paprotników pojawili się we wczesnym
dewonie. Przodkami
widłakowych były najprawdopodobniej prymitywne
zosterofilofity, z których w dewonie powstały prawidłakowce, takie jak
Asteroxylon. Ich bezpośrednimi potomkami są dzisiejsze widłaki jednakozarodnikowe (tzn mające wszystkie
zarodniki identyczne
morfologicznie). Pod koniec dewonu pojawiła się grupa widłaków różnozarodnikowych (o zarodnikach zróżnicowanych na małe
mikrospory i duże
makrospory). Rośliny te były szczytowym osiągnięciem tej linii rozwojowej.
W następnej
epoce geologicznej,
w karbonie, wykształciły ogromne formy drzewiaste, takie jak dochodzące do 30-40 m wysokości
lepidodendrony i
sygilarie, które zdominowały zbiorowiska roślinne. Stały się one głównym składnikiem karbońskich lasów. Z nich powstały też najbogatsze złoża
węgla kamiennego. Większość tych ogromnych wymarła pod koniec
ery paleozoicznej, a do dziś przetrwały spośród tej grupy jedynie niepozorne wodne
porybliny.
