Po odkryciu w 1932 roku przez Carla Andersona pozytonu, cząstki podobnej do elektronu, lecz o przeciwnym znaku, i przemian jądrowych z jej udziałem, zaczęto różnicować cząstki β na znane wcześniej elektrony (cząstki β-) i nowe pozytony (określane jako cząstki β+).
Cząstki β+
Następuje rozpad protonu na neutron, pozyton (β+) i neutrino elektronowe. Jego skutkiem jest utrata protonu, pozyskanie neutronu oraz wydzielanie strumienia pozytonów (e+). p+
-> n0 + e+ + νe
Cząstki β-
Są to elektrony, identyczne co do właściwości i natury z tymi znajdującymi się na orbitalach wokół jąder atomów. W naturalnych przemianach jądrowych powstają jako efekt rozpadu neutronu na proton, antyneutrino elektronowe i właśnie elektron. n0 -> p+ + e- + νe
