Kompresja stratna jest charakterystyczna dla danych medialnych, ponieważ wykorzystuje redundancję percepcyjną.
Opiera się ona na tym, że ludzkie zmysły i mózg nie analizują całej informacji zawartej w strumieniu multimedialnym. W związkuz tym część danych może zostać z tego strumienia usunięta, podczas gdy percepcja tego strumienia pozostanie niezmieniona, lub (częściej) strata jakości percepcji jest w danych warunkach akceptowalna.
Pewnym problemem jest tu indywidualność percepcji. Autorzy kompresorów konstruują uśrednione modele percepcji w oparciuo wyniki eksperymentów (np. model psychoakustyczny MPEG Audio).
Trzeba się liczyć z tym, że indywidualne osoby mogą mieć percepcję inną niż uśredniony model. Na przykład większość ludzi kompresję MPEG 1 Audio warstwę 3 (popularne MP3) o przepływności 192 kbit/s traktuje jako "jakość CD", podczas gdy są osoby, które odczuwają stratę jakości nawet przy 256 kbit/s.
Większość algorytmów kompresji stratnej na koniec pakuje przetransformowane dane dodatkowo algorytmem bezstratnym.