Nabłonki oddzielają organizm od środowiska zewnętrznego, zabezpieczają przed utratą wody, umożliwiają odbiór bodźców płynących ze świata zewnętrznego, pozwalają na
wymianę gazową a także wyściełają
narządy i
jamy ciała.
Tkanka nabłonkowa składa się z komórek ściśle do siebie przylegających, tworzących ciągłą warstwę, co jest jej cechą charakterystyczną. Bierze się to stąd, że między komórkami prawie nie ma
substancji międzykomórkowej. Utrzymanie zwartego układu komórek
w sytuacji gdy nabłonki ulegają odkształceniom możliwe jest dzięki
błonie podstawnej oraz różnego rodzaju
połączeniom międzykomórkowym. Z wyjątkiem oddychających skórnie
płazów, nabłonki nie są unaczynione, a substancje odżywcze pobierają z leżącej pod nimi
tkanki łącznej. Istotne jest także, że tkanka nabłonkowa rozwija się ze wszystkich
listków zarodkowych oraz ma duże zdolności regeneracyjne.
