|
|
Władysław Tatarkiewicz
|
Władysław Tatarkiewicz (1986–1980)– estetyk, etyk, historyk filozofii i sztuki. Studiował prawo na UW (1antropologię i zoologię w Zurychu (1905), filozofię na uniwersytetach w Berlinie i Marburgu (1905–1910) oraz w Collège de France w Paryżu (1911–1912).
Jego nauczycielami w Polsce byli L. Krzywicki, K. Twardowski, A. Mahrburg, W. Weryho, w Berlinie G. Simmel, w Marburgu H. Cohen i P. Natorp, w Paryżu H. Bergson i P. Janet.
W 1915 objął jedną z dwóch katedr filozofii na UW (kierownikiem drugiej został J. Łukasiewicz), następnie kierował Katedrą Filozofii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (1919–1921), Katedrą Estetyki i Najnowszej Historii Sztuki na Uniwersytecie Poznańskim, od 1923 do 1961 pracował na UW.
W 1949 władze komunistyczne wydały mu zakaz wykładania (do 1956). Największe znaczenie w kształtowaniu kultury filozoficznej, a nawet w kształtowaniu całej kultury polskiej XX w. w ogóle odegrała jego Historia filozofii, w której obiektywnie i ze zrozumieniem przedstawił obraz rozwoju filozofii europejskiej, oddał jej różnorodność i bogactwo. Celu historii filozofii, podobnie jak estetyki, upatrywał w porządkowaniu pojęć.
