Gottfried Wilhelm Leibniz (1646 – 1716), urodził się w Lipsku. Jego pradziad, który w okresie prześladowań innowierców uciekł z Polski do Niemiec, nazywał się Lubieniecki.
Był jednym z najwszechstronniejszych umysłów w historii nauki. Jego nieprzeciętne zdolności ujawniły się już w dzieciństwie.
W wieku ośmiu lat sam nauczył się łaciny i zaczął pochłaniać książki naukowe. Mając 15 lat wstąpił na uniwersytet, gdzie studiował prawo, matematykę i filozofię, mając lat 17 napisał rozprawę De principio individui, mając 20 lat został doktorem praw. Zaproponowano mu wtedy katedrę uniwersytecką, ale pragnąc bardziej czynnego życia odrzucił tę propozycję i jako dyplomata oraz prawnik wstąpił na służbę do elektora mogunckiego. Mając lat 24 został radcą sądu najwyższego w Palatynacie, oprócz tego prowadził rozległe studia. Studiował matematykę i przyrodoznawstwo.
W 1674 r. jednocześnie z Newtonem, odkrył rachunek różniczkowy i rachunek całkowy. Wynalazł maszynę do liczenia.