Oświetlenie Ziemi przez Słońce w dniu równonocy

Równonoc wiosenna jest to moment, w którym Ziemia przekracza punkt na swojej orbicie i od tej chwili przez pół roku biegun północny będzie bliżej Słońca niż biegun południowy. Inaczej mówiąc jest to moment przecięcia przez słońce równika niebieskiego w trakcie jego pozornej wędrówki po ekliptyce z półkuli południowej na półkulę północną . Równonoc wiosenna następuje 20 / 21 marca i wyznacza na półkuli północnej początek wiosny , a na półkuli południowej jesieni . W astrologii równonoc wiosenna wyznacza także początek znaku zodiaku Barana.

W starym kalendarzu rzymskim była początkiem roku (miesiąca Martius). W 155 p.n.e. przesunięto w Rzymie początek roku urzędowego na 1 stycznia.

W 325 n.e. równonoc wiosenna wypadała 21 marca i ten termin został przyjęty przez sobór nicejski do obliczania daty święcenia Wielkanocy . Niedokładność kalendarza juliańskiego spowodowała, że w XVI w. równonoc przesunęła się na 11 marca. W wyniku wprowadzenia kalendarza gregoriańskiego w 1582 i pominięcia wówczas 10 dni, termin równonocy wypada stale w okolicach 21 marca.

Obyczaje ludowe

Równonoc wiosenna związana jest w Polsce z obyczajem topienia Marzanny , będącym częścią obchodów Jarego Święta . Jest to symboliczne pożegnanie Zimy , zła i śmierci (kojarzonych z tą porą roku ). Zwyczaj ten dawniej kultywowany głównie po wsiach obecnie chętnie jest świętowany także przez młodzież szkolną w miastach . Zwłaszcza, że związane to jest zwykle z masowymi wagarami i radosnym obchodzeniem Pierwszego Dnia Wiosny.

Zobacz też

• równonoc jesienna
• przesilenie letnie
• przesilenie zimowe
• Marzanna