Ćwiczenia Kegla to ćwiczenia zaprojektowane w latach 40. XX wieku przez amerykańskiego lekarza Arnolda Kegla dla wzmocnienia mięśnia łonowo-guzicznego ( łac. musculus pubococcygeus). Ćwiczenia mają na celu wzmocnienie i naukę kontrolowania mięśni dna miednicy , zwanych czasem mięśniami Kegla. Ćwiczenia Kegla polegają na zaciskaniu mięśni pochwy i odbytu na ok. 8-10 sekund i powtarzaniu tej czynności w krótkich odstępach czasu zaczynając od 5 powtórzeń dochodząc aż do 25 w miarę wzmacniania się mięśni^[1]. Wzmocnione i bardziej elastyczne mięśnie ułatwiają poród , zapobiegają opuszczaniu się narządów i wysiłkowemu nietrzymaniu moczu ^[2], zwiększają też satysfakcję seksualną kobiet^[3]. Ćwiczenia te nie są mniej efektywne niż stymulowanie mięśni przepony miednicy za pomocą prądu elektrycznego, a wręcz przeciwnie, są zalecane ponieważ nie stanowią tak wielkiego obciążenia psychicznego i czasowego dla pacjentek^[4].

Przy opracowaniu tej metody Arnold Kegel zastosował urządzenie działające podobnie do aparatu do mierzenia ciśnienia. Kobieta z sondą w pochwie uczyła się kurczyć mięśnie, obserwując zmiany wychylenia słupka rtęci ^[]. Na podobnej zasadzie opiera się metoda biofeedback . Wykorzystuje się do tego aparaturę elektroniczną, która pokazuje podłączonej do niej osobie (w formie sygnału akustycznego albo świetlnego), jak mocno i jak długo kurczy ona mięśnie. Ćwiczenia Kegla są bardziej efektywne, jeśli stosuje się podczas nich specjalne ciężarki dopochwowe.

Ćwiczenia Kegla jako leczenie kłopotów z nietrzymaniem moczu polecane są również mężczyznom^[5]. W leczeniu wytrysku przedwczesnego jest to metoda o umiarkowanej skuteczności^[6].

Zobacz też

• Pompoir

Przypisy