Holotyp – to pojedynczy
typ nomenklatoryczny
wskazany przez autora nazwy taksonu, na podstawie którego wyróżniono i opisano nowy
gatunek
lub podgatunek, ewentualnie także
takson
w randze gatunku wzorcowy dla
rodzaju
i rodzaj dla
rodziny
.
Przed wybraniem holotypu wszystkie okazy serii oryginalnej określa się mianem syntypów, a po wybraniu holotypu okazy serii oryginalnej nazywane są mianem
paratypów
. Gdy z jakichś przyczyn holotyp nie istnieje (np. autor nazwy nie wskazał holotypu lub nie zachował się holotyp wskazany), z serii okazów zebranych razem z holotypem wybiera się inny okaz – tzw. lektotyp. Jeśli nie istnieje ani holotyp, ani seria oryginalna, wybiera się nowy wzorzec – tzw. neotyp. Osobnik płci odmiennej od płci holotypu to alotyp.
Prawdziwą wartość z punktu widzenia taksonomii mają jedynie holotypy, lektotypy i neotypy.
Okaz holotypowy musi być przechowywany w ogólnodostępnej dla badań naukowych instytucji, a jego lokalizacja musi być wskazana w publikacji kreującej dany takson (gatunek, rodzaj, rodzinę).
Na przykład holotyp
motyla
Lycaeides idas longinus znajduje się się w Muzeum Zoologii Porównawczej (
ang
.: Museum of Comparative Zoology) na
Uniwersytecie Harvarda
(
USA
), a holotyp
wymarłego
ssaka
Cimolodon
na
Uniwersytecie Alberty
(
Edmonton
,
Kanada
).
Termin holotyp używany jest też w
mineralogii
do nazwania okazu, który stał się podstawą wyróżnienia nowego
minerału
.[1]
Przypisy
Źródła
-
International Code of Zoological Nomenclature
(
ang.
). International Commission on Zoological Nomenclature, 1999. [dostęp 27 lutego 2010].
- Dunn P.J. & Mandarino J.A., 1987: Formal definitions of type mineral specimens. American Mineralogist, Volume 72, str. 1269-1270.