Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Ludzie bezdomni

Ludzie bezdomni - powieść autorstwa Stefana Żeromskiego, napisana w 1899 w Zakopanem, po raz pierwszy wydana w 1900 roku. Opisuje życie i działalność społeczną młodego lekarza Tomasza Judyma oraz dzieje jego miłości do Joanny Podborskiej. Powieść osadzona jest w realiach końca XIX wieku i pokazuje idee pracy dla ludu oraz osobistego poświęcenia.

Geneza

„Ludzie bezdomni” to piąta książka Stefana Żeromskiego, która ukazała się drukiem. Powstała w 1899 roku w Zakopanem, pierwszy raz wydana w 1900 r. Krytycy i czytelnicy uznali ją za wielkie wydarzenie o wymiarze społeczno-politycznym. Zainaugurował nią pisarz cykl powieści współczesnych, osadzonych w realiach życia polskiego schyłku XIX w., podporządkowany naczelnej idei - pracy społecznikowskiej. Podejmuje ją doktor Tomasz Judym, który samodzielnie i po latach wyrzeczeń zdobywa zawód lekarza, mający mu umożliwić niesienie pomocy innym ludziom, w szczególności jednak biednym i pokrzywdzonym.

Pisarz bardzo dokładnie przygotowywał się do pisania utworu, który stanowi efekt pasji poznawczej i pozytywistycznych przekonań, że praca pisarska musi łączyć się z rzetelną, naukową nieomal penetracją społecznej rzeczywistości i własnych przekonań.

"Ludzie bezdomni" przynieśli Żeromskiemu pozycję "duchowego wodza pokolenia". Powieść odczytano jako dzieło o problemach społeczno-moralnych epoki, jako protest przeciwko rozwarstwieniu i niedoli najbiedniejszych warstw narodu. Przez niektórych uważany również jako manifest ideowy, głoszący walkę z oportunizmem i egoizmem społecznym.

Żeromski dzięki tej powieści stał się wielkim autorytetem moralnym dla współczesnych (nie tylko w Polsce - Ludzi bezdomnych wydawano w 14 językach). Wywarł bezpośredni wpływ na sposób myślenia i życia młodych ludzi z początków XX wieku.

Główni bohaterowie

Tomasz Judym

Ambitny, młody chirurg, który uważa, że jego posłannictwem jako lekarza, jest pomoc ludziom skrzywdzonym przez los (z niższej warstwy społecznej, chce poprawić warunki w jakich żyją i pracują, często nędzne). Głównym problemem powieści jest wybór bohatera pomiędzy szczęściem osobistym, a szczęściem uboższej warstwy, z której sam się wywodzi. Judym twierdzi, że jeśli będzie spełniony w miłości, szczęśliwy, założy rodzinę, to stanie się egoistą, będzie nieczuły na krzywdę ludzką, po prostu nie zrozumie człowieka żyjącego w biedzie i nędzy. Dlatego też bohater odrzuca miłość Joanny Podborskiej, choć ją bardzo kocha, rezygnuje z ciepła domu rodzinnego. Żeromski nadał Judymowi cechy romantycznego buntownika: rozdarcie wewnętrzne, poczucie obcości, wielki indywidualizm, aby ukazać jak mocno przeżywa rozstanie. Jednak bohater Żeromskiego posiada też cechy pozytywistycznego społecznika: chęć poświęcenia się dla ludzi, altruizm, wiara w ideę pracy organicznej i pracy u podstaw. Być może pisarz przez nadanie mu cech pozytywisty chciał ukazać Czytelnikowi, że decyzja o rozstaniu była konieczna, aby pomóc innym.

Joanna Podborska

Ma około 26 lat. Jest guwernantką, czyli domową nauczycielką panien Orszeńskich. Wcześnie straciła rodziców, utrzymywała się z własnej pracy i jeszcze wspomagała młodszych braci: Wacława i Henryka. Wacław zmarł na zesłaniu w Irkucku, Henryk studiował w Szwajcarii. Postać Joasi została scharakteryzowana w bardzo ciekawy sposób. W wątku głównym patrzymy na nią oczami Judyma, który rejestruje tylko odbicie uczuć na jej twarzy. Nie wiemy co Joasia myśli, co czuje, a obserwujemy tylko to, co dostrzega doktor Tomasz. O wiele więcej informacji o Joasi zawiera jej pamiętnik. Dowiadujemy się z niego, iż była rozumną, samodzielną kobietą, pracującą na siebie i braci. Wiele zawdzięczała samokształceniu, wciąż się uczyła, wiele czytała, interesowała się literaturą i teatrem. Pracę nauczycielską traktowała jako posłannictwo, jak duchowe rodzicielstwo. Była dumna pełna godności. Nie kryła się ze swym zainteresowaniem mężczyznami. Lubiła wielu z nich, ale nie kokietowała. Pragnęła miłości, ale nie polowała na męża. Bardzo kochała swych braci. Boleśnie przeżyła wiadomość o śmierci Wacława, nie chciała wierzyć plotkom, że Henryk nie robi doktoratu, że ją wykorzystuje, hula i gra w karty. Joasia chciała być nowoczesną kobietą. Wierzyła w dobro, postęp, chciała się do niego przyczynić. Ceniła sobie swoją samodzielność, lubiła pracę. Była też po kobiecemu wrażliwa i głęboko odczuwała swe sieroctwo i samotność. Tęskniła za utraconym domem. Pragnęła mieć kogoś bliskiego. Bardzo kochała Judyma, bo widziała też jego bezdomność. Myślała że razem, wspólnym wysiłkiem zbudują sobie dom, co pozwoli zakończyć tułaczy okres w ich życiu. Zawiodła się bardzo, ale z godnością odeszła, nie chcąc wstrzymywać Judyma przed realizacją szlachetnego celu.


Inne hasła zawierające informacje o "Ludzie bezdomni":

Wszystkich Świętych ...

Guwernantka ...

Adwentyzm ...

Linz ...

Julius Jewelowski ...

Jonas Basanavičius ...

Wnioskowanie ...

Klemens Maria Hofbauer ...

Nowa Anglia ...

Maine ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Ludzie bezdomni":

Co nie może się zdarzyć więcej niż raz? - W. Szymborska (plansza 8) ...

222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 15) ...

11 LISTOPADA (plansza 1) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie