Znak krzyża – rytuał stanowiący ważny element liturgii w Kościele katolickim i prawosławnym , pojawia się także w katolickich kościołach wschodnich oraz anglikanizmie . Znak ten, rozpoczynający i kończący modlitwę oraz liturgię , stanowi wyznanie, że wierni tych religii oczekują zbawienia tylko od krzyża Chrystusowego .

Znakowi często towarzyszy wypowiedzenie słów „W imię Ojca , i Syna , i Ducha Świętego . ( Amen )”.

Znak krzyża w Kościele rzymskim i w Kościele ewangelicko-luterańskim

Duży znak krzyża w Kościele katolickim i w kościołach ewangelicko-luterańskich wygląda następująco: prawą ręka, z wyprostowanymi palcami (symbolika 5 ran Chrystusa ) kreśli się linię od czoła (wypowiadając w tym czasie słowa "w imię") do serca ("Ojca"), później od lewego ("i Syna") i do prawego ramienia ("i Ducha Świętego").

Mały znak krzyża polega na nakreśleniu na ciele (zwykle kciukiem prawej ręki) trzech krzyżyków: na głowie , ustach i sercu . Wyraża on gotowość do rozumienia, głoszenia i realizowania w życiu Słowa Bożego.

Po rozpoczynającym mszę znaku krzyża następuje pozdrowienie ludu .Duży znak krzyża jako gest jest zwykle pomijany w Kościołach ewangelickich.

Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich

Znak krzyża w Kościele prawosławnym i Kościołach wschodnich wykonuje się prawą dłonią ze złączonymi 3 palcami: kciukiem , wskazującym i środkowym (symbolika Trójcy Świętej ), a 2 pozostałe są schowane (symbol dwóch natur Jezusa). Znak krzyża kreśli się od czoła ("w imię Ojca") do prawego ("i Syna") a potem lewego ramienia ("i Ducha Świętego"), kończąc na piersiach. Przed reformą Nikona rosyjscy prawosławni czynili znak krzyża tylko przy pomocy palca wskazującego i środkowego, krzyżując je. Tę formę do dzisiaj zachowali staroobrzędowcy .

Zobacz też

• krzyż