Jerzy Ziomek (ur. 7 sierpnia 1924 w Dąbrowie Górniczej , zm. 13 października 1990 ) – polski historyk literatury. Doktorat uzyskał na Uniwersytecie Wrocławskim w 1951 jako uczeń Tadeusza Mikulskiego . Karierę akademicką rozpoczął we Wrocławiu, jednocześnie pracował także w IBL PAN . Od 1953 był związany z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza , gdzie pracował do końca życia, w ostatnich latach pełniąc funkcję kierownika Katedry Teorii Literatury.

Zajmował się głównie okresem Odrodzenia , a także Oświecenia , teorią literatury i literaturą współczesną. Napisał ponad 200 prac - najbardziej znane to obszerna synteza Renesans (1973) i mniejsza Literatura Odrodzenia (1987, w serii wydawniczej "Dzieje Literatury Polskiej"), Wizerunki polskich pisarzy katolickich (1963), Powinowactwa literatury (1980), Retoryka opisowa (1990) i wydane już po jego śmierci Prace ostatnie (1994). Opracował Psałterz Dawidów Jana Kochanowskiego i wybór pism Biernata z Lublina .