Zaskroniec zwyczajny
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Rodzina	połozowate
Rodzaj	Natrix
Gatunek	zaskroniec zwyczajny
Nazwa systematyczna
Natrix natrix
( Linnaeus , 1758)
Kategoria zagrożenia ( CzKGZ )[1]
najmniejszej troski

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) – gatunek niejadowitego węża z rodziny połozowatych (Colubridae). Zaskrońce występują w całej Europie (z wyjątkiem Szkocji , Irlandii i północnej części Półwyspu Skandynawskiego ). Samica jest większa od samca i osiąga średnio długość od 85 do 120 cm (wyjątkowo 2 m), a samiec od 70 do 100 cm. Żywią się żabami , traszkami , rybami lub drobnymi gryzoniami , które połykają bez uprzedniego uśmiercania. Atakują jedynie poruszające się zwierzęta. W niewoli zaskrońce żyją do 15 lat.

Zaatakowany zaskroniec broni się, często udając martwego, wypuszcza przy tym nieprzyjemnie pachnącą ciecz, która dodatkowo ma zniechęcić potencjalnego drapieżnika . Może także wydawać dość głośny syk w celu odstraszenia napastnika.

Zaskroniec zawdzięcza swą polską nazwę charakterystycznym żółtym plamom w okolicy "za skroniami ". Plamy te są bardzo wyraźne – pozwalają łatwo rozpoznać ten niejadowity i niegroźny dla człowieka gatunek.

W dawnej Litwie zaskroniec uważany był za zwierzę święte, wierzono bowiem, że domostwo, w pobliżu którego węże te zamieszkają, czeka pomyślność.

Występowanie

Zaskroniec bardzo lubi przebywać na terenach podmokłych, bagnistych , w pobliżu jezior , doskonale pływa i nurkuje. Niektóre okazy można spotkać nad morzem . Pospolity na nizinach i w górach . Ogólny zasięg obejmuje całą Europę, północno-zachodnią Azję i północną Afrykę . W Polsce najpospolitszy z węży, jest objęty ochroną . Niekiedy zaskrońce zapędzają się w okolice domów (ogródków), nie czyniąc nic złego domownikom i są niegroźne, wręcz unikają ludzi.

Przypisy

Zobacz też

• fauna Polski