Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Władysław Gomułka

Władysław Gomułka

Władysław Gomułka
Data i miejsce urodzenia 6 lutego 1905
Białobrzegi
Data i miejsce śmierci 1 września 1982
Konstancin
I sekretarz KC PZPR
Okres urzędowaniaod 21 października 1956
do 20 grudnia 1970
Przynależność polityczna Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik Edward Ochab
Następca Edward Gierek

Władysław Gomułka, ps. Wiesław (ur. 6 lutego 1905 w Białobrzegach Franciszkańskich (obecnie dzielnica Krosna ), zm. 1 września 1982 w Konstancinie ) - polski polityk , działacz komunistyczny , I sekretarz KC PPR (1943-1948), I sekretarz KC PZPR (1956-1970), poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL II , III , IV i V kadencji.

Władysław Gomułka (1962)

Spis treści

Okres międzywojenny

Urodzony w rodzinie robotniczej pielęgnującej tradycje patriotyczne. Naukę ukończył w wieku 12 lat. Od 1919 pracował jako ślusarz w przemyśle naftowym. W latach 1922-1925 działał w organizacji młodzieżowej PPS Siła. Został sekretarzem okręgu związku w Drohobyczu . W latach 1925-1926 należał do Niezależnej Partii Chłopskiej , od 1926 do Komunistycznej Partii Polski . W 1926 zorganizował strajk w kopalniach ropy w Drohobyczu, za co został aresztowany. Następnie działał w Związku Zawodowym Chemików na Górnym Śląsku. W 1932 przy kolejnym aresztowaniu, podczas organizowania strajku w Łodzi , odniósł ciężką ranę postrzałową, po której pozostał mu niedowład nogi. W 1934 został skazany na 5 lat więzienia za "działalność na szkodę państwa polskiego, a w interesie Rosji". Po prawie dwuletnim pobycie w więzieniach w Łodzi, Łęczycy i Białymstoku otrzymał krótki urlop zdrowotny, podczas którego pod fałszywym nazwiskiem wyjechał do ZSRR . W latach 1934-1935 przebywał w Moskwie , gdzie ukończył szkołę partyjną, Międzynarodową Akademię Leninowską. Po powrocie do kraju mieszkał w Świętochłowicach . W 1936 ponownie aresztowany, z przerwami przetrzymywany w więzieniu do wybuchu wojny .

Okres okupacji

Po kampanii wrześniowej, w czasie której wydostał się z więzienia w Sieradzu , po krótkim pobycie w Warszawie przedostał się do Białegostoku , później do Lwowa . Tam pracował w miejscowych zakładach papierniczych na stanowiskach kierowniczych. W 1941 przyjęty do WKP(b) . Po ataku Niemiec na ZSRR , wiosną 1942 wrócił w krośnieńskie, gdzie wstąpił do PPR. Zakładał jej komórki na Podkarpaciu, a w lipcu 1942 przyjechał do Warszawy , gdzie został jednym z przywódców PPR. Od lipca 1942 sekretarz KW w Warszawie, od października 1942 członek KC, od stycznia 1943 członek sekretariatu KC, a od 23 listopada 1943 I sekretarz. Autor podstawowych dokumentów programowych, w tym wydanej w 1943 broszury "O co walczymy". Inicjator utworzenia KRN . Od sierpnia 1944 członek Biura Politycznego KC PPR[1]. W rządzie lubelskim, a później w TRJN wicepremier i minister tzw. Ziem Odzyskanych .

Okres powojenny

PPR

22 czerwca 1946 wziął udział w naradzie wraz z Bolesławem Bierutem i doradcą sowieckim przy MBP płk. Siemionem Dawidowem, na której omówił techniczne szczegóły fałszowania wyników referendum ludowego [2]. W 1947 na spotkaniu przywódców partii komunistycznych w Szklarskiej Porębie , na którym powstał Kominform , wygłosił mowę, w której stwierdził, że w Polsce nie powinien istnieć system jednopartyjny i że należy utrzymać podział na PPR i PPS . W czasie przemówienia wiele osób wyszło z sali. 10 sierpnia 1948 w trakcie obrad Biura Politycznego PPR w Sopocie podjęto decyzję o ostatecznym odsunięciu go za "prawicowe i nacjonalistyczne odchylenie" i zastąpieniu przez Bolesława Bieruta. On sam został kierownikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu. Następnie oskarżony, uwięziony w 1951, zwolniony w 1954 i usunięty z partii.

PZPR

Gomułka na wiecu.
Gomułka i Nicolae Ceauşescu podczas oficjalnej wizyty w Rumunii.
Gomułka i Leonid Breżniew w NRD.
Dom Gomułki w okresie emerytury w Konstancinie-Jeziornie.
Grób Gomułki na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

Ponownie przyjęty do partii w 1956 w wyniku wypadków czerwcowych , dokooptowany w skład KC, 21 października wybrany I sekretarzem. 24 października 1956 wygłosił na wiecu ludności Warszawy na placu Defilad emocjonalne przemówienie, które zyskało mu powszechną sympatię. Po dramatycznych pertraktacjach z przybyłymi do Warszawy władzami sowieckimi , zdołał uzyskać wycofanie do baz zmierzających na Warszawę oddziałów radzieckich i częściową akceptację władz ZSRR dla umiarkowanych reform. W dniach 16–18 listopada przewodniczył polskiej delegacji do Moskwy, która uzyskała znaczne ustępstwa strony radzieckiej. W początkowym okresie swoich rządów realizował politykę umiarkowanych reform i odprężenia (zwaną odwilżą gomułkowską ), czemu towarzyszyła dekolektywizacja rolnictwa, poprawa stosunków z Kościołem katolickim i pierwsze próby uzyskania od Niemiec potwierdzenia granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej . W pierwszym okresie po październikowym przełomie Gomułka zyskał powszechną sympatię społeczeństwa. Pamiętano mu, że przesiedział lata w więzieniu za wierność swoim poglądom, a wybaczano to, że sam przyczynił się do powstania ustroju, w którym można było więzić za poglądy. Oczekiwano od niego spełnienia obietnic, gdy zaczął się z nich wycofywać, szybko stracił popularność. W 1960 zginęła w Krośnie w pożarze siostra Władysława Gomułki – p. Paczosowa.

W latach 60. XX wieku nastąpiło pogorszenie stosunków Państwa z Kościołem. W 1960 zniesiono święta Trzech Króli i Matki Boskiej Zielnej. W tym samym roku zabroniono nauki religii w budynkach szkół. Od 1961 władze lokalne pod wpływem władz centralnych zabraniały przeprowadzaniu Procesji Bożego Ciała na ulicach miast. W 1966 władze PRL nie dopuściły do pielgrzymki Papieża Pawła VI , który chciał uczcić 1000-lecie Chrztu Polski. Milicja "aresztowała" wędrującą kopię obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej . W okresie II Soboru Watykańskiego odmawiano paszportu do Rzymu arcybiskupowi Wrocławia – Bolesławowi Kominkowi , a później prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu .

Marzec 1968

W II połowie lat 60. zaostrzył kurs, zwiększając jednocześnie nacisk na "właściwe stosunki" z ZSRR, czego skutkiem było zdjęcie ze sceny Dziadów w reż. Kazimierza Dejmka . Inicjator kampanii antysemickiej w 1968, która spowodowała masową emigrację Żydów z Polski. Po wypadkach marcowych jego pozycja uległa osłabieniu. Na uwagę zasługuje fakt, iż sam był mężem Zofii (Liwy) Szoken – Polki pochodzenia żydowskiego, z którą miał syna – Ryszarda Strzeleckiego (ur. 1930 – w 1970 wiceminister)[3].

Polityka zagraniczna

Popierał także interwencję LWP w Czechosłowacji w 1968, uważając, że przejęcie władzy w Czechosłowacji przez ekipę prozachodnią i proniemiecką zagrozi nieuznawanej i negowanej wówczas oficjalnie przez RFN granicy Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej.

7 grudnia 1970 doprowadził do podpisania pomiędzy Polską a RFN układu, w którym RFN oficjalnie przyjęło do wiadomości zachodnią granicę Polski. Korzystając z tego niewątpliwego sukcesu w polityce zagranicznej postanowił wprowadzić podwyżkę cen na mięso i jego przetwory, co w konsekwencji doprowadziło do protestów społecznych.

Grudzień 1970

W grudniu 1970 na jego polecenie krwawo stłumiono (kilkadziesiąt ofiar śmiertelnych) robotnicze manifestacje na Wybrzeżu . 20 grudnia pod naciskiem zwolenników Edwarda Gierka zmuszony do ustąpienia ze stanowiska I sekretarza, a w 1971 przeniesiony na emeryturę. Sformułował wówczas tezę, w myśl której tak jak za upadek I RP odpowiadała ciemnota, warcholstwo i tendencje anarchiczne szlachty, a za klęskę II RP wg niego burżuazja , to grabarzem Polski Ludowej będzie klasa robotnicza[].

Napisane przez niego później pamiętniki wydano drukiem po raz pierwszy w 1994. Zmarł na raka płuc [4] w Konstancinie . Na jego pogrzebie na Powązkach Wojskowych mowy pogrzebowe wygłosili: członek Biura Politycznego KC PZPR Kazimierz Barcikowski – w imieniu władz PZPR oraz Ignacy Loga-Sowiński – w imieniu współpracowników i przyjaciół.

Publikacje

  • Dariusz Matelski , Antyniemiecka obsesja Gomułki, „Gazeta Wyborcza”, nr 137 (4850) z 15 czerwca 2005, s. 18.

Bibliografia

  • Dariusz Matelski , Działalność Stowarzyszenia "Poznański Czerwiec '56" w latach 1989–2008. Książka dedykowana prof. Edmundowi Makowskiemu (1931–2000), (Poznań 2008),

Przypisy

  1. Ryszard Terlecki , Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944-1990, Kraków 2007, s. 34.
  2. Maciej Korkuć Wybory 1947 – mit założycielski komunizmu Archiwalia IPN
  3. Rolicki Janusz, 'Edward Gierek – przerwana dekada: wywiad rzeka, Warszawa, BGW 1990.
  4. Władysław Gomułka.Biografia .

Linki zewnętrzne



Inne hasła zawierające informacje o "Władysław Gomułka":

Nadciśnienie tętnicze ...

Oddychanie komórkowe ...

Sztuka ...

Władysław Komar ...

1499 ...

Elegia ...

1408 ...

1398 ...

1411 ...

Pokój toruński 1411 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Władysław Gomułka":

218b Sprawa polska podczas II wojny światowej (plansza 4) ...

230b Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 4) ...

219 Kultura, nauka i oświata w okresie II wojny światowej (plansza 3) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie