Mikrofotografia węzła zatokowo-przedsionkowego

Węzeł zatokowo-przedsionkowy ( łac. nodus sinuatrialis, ang. sinoatrial node), inaczej węzeł Keitha-Flacka – nadrzędny ośrodek układu bodźco-przewodzącego serca , znajdujący się w ścianie prawego przedsionka , pomiędzy ujściem żyły głównej górnej a grzebieniem granicznym (crista terminalis) pod nasierdziem . Węzeł zatokowy posiada wyspecjalizowane komórki posiadające zdolność do spontanicznych wyładowań, które rozpoczynają każdy cykl pracy serca .

Stanowi ośrodek pierwszorzędowy, narzucając swój rytm całemu sercu. W przypadku prawidłowej jego funkcji mówi się o rytmie zatokowym miarowym, co znajduje odzwierciedlenie w każdym opisie badania EKG . Depolaryzacja z węzła zatokowo-przedsionkowego przenosi się do węzła przedsionkowo-komorowego (Aschoffa-Tawary) za pośrednictwem trzech pęczków międzywęzłowych: przedniego (Bachmana), środkowego (Wenckebacha) i tylnego (Thorela).

Zaburzenia pracy węzła przedsionkowo-zatokowego prowadzą do aktywizacji drugorzędowych ośrodków pobudzenia i w efekcie mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca .

Ta struktura anatomiczna opisana została przez Arthura Keitha i Martina Flacka w 1907 roku.

Bibliografia

• Henryk Chlebus,Włodzimierz Januszewicz: Zarys kardiologii. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich.