Wyżyna Junnan-Kuejczou (Yungui Gaoyuan) – wyżyna w południowo-wschodnich Chinach (prowincje Junnan i Kuejczou ), ograniczona rzeką Jangcy na północy, Górami Południowochińskimi na wschodzie, wybrzeżem Zatoki Tonkińskiej na południu oraz Hengduan Shan na zachodzie. Pod względem genetycznym stanowi przedłużenie Wyżyny Tybetańskiej . Powierzchnia wynosi ok. 700 tys. km². Średnia wysokość 1500-2000 m n.p.m. maksymalna 3505 m n.p.m. w paśmie górskim Wuliang Shan ^[1]. Budowa geologiczna tych obszarów została silnie zaburzona wskutek ruchów tektonicznych. Wyżyna jest zbudowana z mocno pofałdowanych paleozoicznych piaskowców i łupków oraz mezozoicznych wapieni , miejscami występują trzeciorzędowe pokrywy bazaltowe . Powierzchnia głęboko poprzecinana dolinami rzecznymi. Zachodnia część wyżyny charakteryzuje się występowaniem stożków wygasłych wulkanów , natomiast część wschodnia występowaniem wapieni, w których rozwinęły się na dużą skalę zjawiska krasowe – obszar krasowy koło Guilin należy do największych na świecie. Region bardzo aktywny sejsmicznie . Znajdują się tam również duże ośrodki wydobywcze, w których eksploatowane są złoża m.in. węgla kamiennego , soli kamiennej , rud cyny , manganu , rtęci oraz boksytów .

Przypisy