Bohoniki -
wieś
w
Polsce
położona w
województwie podlaskim
, w
powiecie sokólskim
, w
gminie Sokółka
zamieszkiwana przez
mniejszość tatarską
; we wsi znajduje się
meczet
muzułmański oraz
mizar - cmentarz muzułmański
.
W latach 1975-1998
miejscowość położona była w
województwie białostockim
.
Historia
Rotmistrz Olejewski otrzymał Bohoniki od
króla
Sobieskiego
jako rekompensatę za niewypłacony
żołd
. Istnieje także bardziej romantyczna wersja, każąca wierzyć, że król obdarował włościami
Tatara
, który za wierna służbę u jego boku otrzymać miał tyle ziemi, ile zdąży objechać konno w ciągu całego dnia. W rzeczywistości jednak w
1679
osiedliło się pod
Sokółką
30 rodzin
lipkowskich
, podkomendnych
rotmistrzów
: Kieńskiego, Olejewskiego i Sieleckiego. Obok
Drahli
,
Malawicz
i Kamionki swoje ziemie dostali
muzułmanie
także w Bohonikach. To właśnie tu postanowili wybudować
meczet
, którego istnienie odnotowano już w
1717
. W
1789
w Bohonikach znajdowały się 3
folwarki
i 5 gospodarstw drobnoszlacheckich; zamieszkiwało je 46
Tatarów
. W
1921
Bohoniki zamieszkiwało 26 Tatarów.
Obecnie w tej małej wiosce, liczącej zaledwie 30 domów mieszkają cztery rodziny
muzułmanów
, w sumie 14 osób.
Meczet
, którym się opiekują, niestety nie jest tym samym, który pamięta jeszcze czasy króla Jana. Według lokalnej tradycji meczet znajdował się w okolicy starego
mizaru
we wschodniej części wsi i uległ pożarowi . Mimo to odbudowana w
XIX wieku
świątynia figuruje w rejestrze
zabytków
i ściąga do Bohonik nie tylko
pielgrzymów
, ale i turystów. Zarówno meczet, jak i zabytkowy mizar znajdują się w samym centrum wsi po obu stronach przecinającej ją brukowanej ulicy. Ten ostatni, zdewastowany i nieczynny, ogrodzony staraniem miejscowych i opatrzony stosowną tablicą informacyjną w języku polskim i
arabskim
, nie stanowi atrakcji turystycznej. Mogiły odkryto tu dopiero w latach osiemdziesiątych
XX wieku
przy próbie wydobywania
żwiru
.
Znacznie częściej odwiedzany jest drugi
cmentarz
leżący tuż za Bohonikami przy drodze do Malawicz. Położony na porośniętym
lasem
wzgórzu jest jedną z dwóch głównych
nekropolii
Tatarów polskich po
1945
. Założony być może wraz z osiedleniem się Tatarów w
1679
, choć wydaje się, że bardziej prawdopodobne, że później – w
XVIII wieku
. Samo określenie cmentarza terminem „mizar” lub „miziar” ludność tatarska na
Podlasiu
zawdzięcza swoim przodkom - żołnierzom chorągwi lipkowskich, którzy przynieśli tę nazwę z
Turcji
.
Poza Podlasiem Tatarzy, aby określić cmentarz posługują się zazwyczaj arabskim terminem „zireć” . Aż do
XVII stulecia
kamienne nagrobki na cmentarzach Tatarów polsko-litewskich nie posiadały żadnych inskrypcji. Pierwsze napisy, zapewne pod wpływem polskim, pojawiły się gdzieś około połowy
XVII wieku
. Być może wiąże się to z postępującą polonizacją tej grupy etnicznej.
Zazwyczaj umieszczano teksty arabskie lub polskie czy
białoruskie
arabskimi literami . Choć większość, bo ponad 250 nagrobków na bohonickim cmentarzu pochodzi z okresu powojennego i naśladuje
architekturę
cmentarzy chrześcijańskich, nadal zachowała orientalny charakter. Na
granitowych
płytach ozdobionych obowiązkowo
półksiężycem
i gwiazdą zwiedzający odnaleźć mogą wersety z
Koranu
wyryte
alfabetem arabskim
. Z polsko brzmiącymi nazwiskami Smolskich, Baranowskich, Rodkiewiczów sąsiadują na nagrobkach muzułmańskie imiona takie jak Ali, Mustafa, Aysza czy Fatma.
Cmentarz nadal służy polskim muzułmanom za miejsce pochówku.
Meczet obejrzeć można codziennie dzięki uprzejmości opiekującej się nim Tatarki. Pani Eugenia Radkiewicz oprowadza turystów po świątyni, po czym, jak ma w zwyczaju, siada na schodach
minbaru
i opowiada przyjezdnym o tym, jak król Sobieski wynagrodził Tatarów, o tym jak się modlą, w co wierzą i według jakich nakazów
islamu
postępują polscy muzułmanie.
Naprzeciwko meczetu, znajduje się dom pielgrzyma, w którym można zanocować.
Sposób wyznawania islamu przez polskich Tatarów, choć niewątpliwie
sunnicki
, zawiera w sobie także elementy
szyizmu
(do tej pory obchodzone jest w Polsce szyickie święto Dzień
Aszura
),
sufizmu
czy
szamanizmu
. Islam Tatarów ma więc proweniencję nie tylko arabską, ale też turecką, krymską czy powołżańską. Postępująca asymilacja tatarskiej ludności, znaczne oddalenie od centrów muzułmańskiego świata, a co za tym idzie brak wykształconych opiekunów duchowych wśród polskich muzułmanów, mogły być przyczyną niewielkich odstępstw od tradycji
mahometowej
, jakich dopuszczają się polscy Tatarzy. Zresztą o „przyćmionym islamie” swych współwyznawców pisał już w połowie
XVI wieku
nieznany z nazwiska Tatar w traktacie przedłożonym sułtanowi
Sulejmanowi Wspaniałemu
.
Jedną z bohonickich atrakcji turystycznych może być też możliwość spróbowania tatarskiej kuchni. Dania składające się zazwyczaj z
mięsa wołowego
można zamówić w gospodarstwach.
Atrakcją Bohonik jest także drewniana zabudowa mieszkalna i gospodarcza z końca XIX i początku XX wieku oraz niezwykła malowniczość i panujący tu spokój. Sezon turystyczny trwa tutaj od maja do sierpnia. Do Bohonik przyjeżdżają również pielgrzymi, aby wziąć udział w nabożeństwach związanych z obchodzeniem muzułmańskich świąt. Tatarzy polscy obchodzą cztery święta w roku, których tureckie nazwy używane przez polskich muzułmanów to
Ramadan Bajram
,
Kurban Bajram
, Dzień Aszura i Mewlud.
Obchody wszystkich świąt wiążą się zawsze z odwiedzinami cmentarza.
Organizowane są także spotkania towarzyskie i bale tatarskie, których tradycja pochodzi z Wileńszczyzny i sięga XIX wieku. Raz w miesiącu w bohonickim meczecie odbywają się modlitwy piątkowe. Usłyszeć można wtedy, obok polskiego, język arabski, a nawet
osmański
.
Obiekty zabytkowe
- drewniany meczet tatarski, 2 poł. XIX, nr rej.:A-60 z 7.11.1966
- cmentarz muzułmański, XVIII, nr rej.:A-61 z 31.03.1989 [1].
Ciekawostki
- Dawnych mieszkańców wsi
Drahle
i Bohoniki przeniesiono do wsi
Nomiki
i Zaspicze, zanim osadzono tu Tatarów.
- W muzeum regionalnym w Sokółce można obejrzeć
herbarz
rodzin Tatarskich w Polsce i dekoracyjne muhiry.
- O ile zwykli żołnierze tatarscy otrzymali zwykłe gospodarstwa, to oficerowie otrzymali małe folwarki w tych wsiach. Jako herbowi mieli też prawo zawierania małżeństw ze szlachciankami.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Rąkowski Grzegorz: Polska egzotyczna I. Oficyna Wydawnicza "Rewasz", Pruszków
2005
.
- Darmochwał Tomasz: Północne Podlasie, wschodnie Mazowsze. Agencja "TD", Białystok
2000
.
- Podlaski Szlak Tatarski - Bohoniki. Muzułmańska Gmina Wyznaniowa w Bohonikach przy pomocy finansowej Starosty Sokólskiego, Bohoniki
2006
.
Linki zewnętrzne