Worek samorozprężalny, tutaj połączony z maską twarzową, zestawem do podawania tlenu oraz dodatkowym workiem będącym rezerwuarem tlenowym

Worek samorozprężalny (resuscytator) – w medycynie przyrząd wykorzystywany w resuscytacji u pacjenta nieoddychającego lub oddychającego w sposób nieefektywny, umożliwiającymi wentylację wysokimi wartościami tlenu. Wchodzi w skład standardowego wyposażenia zespołu ratunkowego.

Jednym z pierwszych worków samorozprężalnych były aparatu firmy Ambu. Nazwa worek Ambu stała się synonimem dla wszystkich podobnych produktów, mimo, że jest zastrzeżoną marką.

Połączony jest z maseczką zakładaną na usta i nos pacjenta lub z rurką intubacyjną . Często ma możliwość podłączenia tlenu. Wielkość worka jest zależna od zastosowania. Produkowane są rozmiary dla dzieci, dorosłych oraz uniwersalne. W niektórych modelach możliwa jest sterylizacja.

Bez dodatkowej podażu tlenu worek samorozprężalny umożliwia wentylację powietrzem atmosferycznym, czyli tlenem o stężeniu 21%. Po podłączeniu do worka tlenu o przepływie 5–6 l/min uzyskuje się wzrost stężenia tlenu do 45%, a po zwiększeniu przepływu do 10 l/min i zastosowaniu dodatkowego rezerwuaru możliwe jest uzyskanie stężenia ok 85%^[1].

Przypisy