Wirus zapalenia wątroby typu B (WZW B,
ang.
hepatitis B virus, HBV) – otoczkowy
wirus DNA
z rodziny
Hepadnaviridae
, hepatotropowy i limfotropowy, powodujący
wirusowe zapalenie wątroby typu B
.
Budowa
HBV ma średnicę 42 nm[1]. Posiada zewnętrzną lipidową osłonkę, wewnętrzny rdzeń białkowy otaczający
genom
składający się z kolistego
DNA
oraz
polimerazę DNA
.
Na powierzchni osłonki znajduje się
HBsAg
(antygen powierzchniowy wirusa HBV; hepatitis B surface antigen), odpowiedzialny za silną
immunogenność
wirusa. Wewnętrzny rdzeń wirusa zbudowany jest z antygenu HBc (HBcAg; antygen rdzeniowy wirusa HBV; hepatitis B core antigen).
Ważnym elementem modyfikującym odpowiedź immunologiczną gospodarza jest HBeAg, nie będący częścią składową wirusa. Powstaje on podczas
translacji
RNA
kodującego regiony HBcAg. Zostaje następnie skrócony na karboksylowym końcu łańcucha i uwolniony z komórki.
Szczepy
Istnieją 4 szczepy wirusa: ayw, adw, ayr, adr[1]. Wywołują one takie same objawy kliniczne. Ich typowanie ma znaczenie epidemiologiczne, a także prawne, w przypadkach np: udowodnienia zakażenia przez daną osobę.
Choroby
Zakażenie HBV może powodować
wirusowe zapalenie wątroby typu B
, zarówno w postaci ostrej, jak i przewlekłej.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Gabriel Virella: Mikrobiologia i choroby zakaźne. S. 359.
Bibliografia
- Gabriel Virella: Mikrobiologia i choroby zakaźne. Wrocław: "Urban & Partner", 2000, ss. 358–363. .