Wielki Kaukaz – wąskie antyklinorium , jednostka tektoniczna znajdująca się w obrębie Kaukazu .

Środkowa część antyklinorium zbudowana jest z silnie sfałdowanych prekambryjskich gnejsów , łupków krystalicznych , amfibolitów , kwarcytów i marmurów , a także sylurskich ofiolitów (reliktów płyty oceanicznej ). W dewonie zostały one pocięte dajkami diorytów , porfirów i sjenitów .

Na północy do tych skał przylega pas wychodni skał okruchowych i węglanowych , sfałdowanych w orogenezie waryscyjskiej i zmetamorfizowanych , z przewarstwieniami wulkanitów kambryjsko - dolnokarbońskich .

Na tych skałach leży górnokarbońska molasa z pokładami węgla kamiennego oraz pstre piaskowce i iłowce dolnego permu .

W południowej części antyklinorium znajdują się skały okruchowe z paleogenu , przewarstwione wulkanitami. Znajdują się tutaj wulkany Kazbek i Elbrus .

Główne fałdowania Wielkiego Kaukazu odbyły się w fazie rodańskiej orogenezy alpejskiej .

Literatura

• Włodzimierz Mizerski , "Geologia regionalna kontynentów", Warszawa 2004,