Wenus (także Wenera,
łac.
Venus,
gr.
Ἀφροδίτη Aphrodítē, ‘wdzięk’, ‘urok’) –
mit. rzym.
bogini miłości.
Utożsamiana od II wieku p.n.e. z grecką
Afrodytą
. Wcześniej Wenus była italską boginią wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Głównymi atrybutami tej bogini były owoce i kwiaty. Natomiast zwierzętami, które jej towarzyszyły były
gołębie
. W sztuce najczęściej była ukazywana naga lub do połowy obnażona, ale także jako piękna i młoda jadąca
rydwanem
zaprzężonym w gołębie.
Wenus była najbardziej czczona przez ród
Juliuszów
, zwłaszcza za czasów
Juliusza Cezara
, gdyż uważano, że bogini była antenatką Juliuszów. Ród ten mianowicie wywodził swe korzenie od Julusa, syna Eneasza, protoplasty Rzymian, który z kolei miał być synem
Trojanina
Anchizesa
i Wenus.
Najstarsza świątynia Wenus znajdowała się na
Kapitolu
.
Literatura
- Gerd Scherm, Brigitte Tast Astarte und Venus. Eine foto-lyrische Annäherung (1996),
