Warzęcha
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Nadrząd	neognatyczne
Rząd	pełnopłetwe
Rodzina	ibisowate
Podrodzina	warzęchy
Rodzaj	Platalea
Gatunek	warzęcha
Nazwa systematyczna
Platalea leucorodia[1]
Linnaeus , 1758
Podgatunki
P. leucorodia leucordia P. leucorodia balsaci P. leucorodia archeri
Kategoria zagrożenia ( CzKGZ )[2]
najmniejszej troski

Warzęcha (Platalea leucorodia) – duży ptak brodzący z rodziny ibisowatych , zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• Platalea leucorodia leucorodia – zachodnia i południowa Europa , Azja Środkowa , Bliski Wschód oraz Azja Południowa po Indie i Cejlon na wschodzie. Zimuje w Afryce i południowej Azji. Do Polski nieregularnie zalatuje.
• Platalea leucorodia balsaci – wyspy Naurois i Roux u wybrzeży Mauretanii . Populacja osiadła.
• Platalea leucorodia archeri – wybrzeża Morza Czerwonego i Somalii . Populacja osiadła.

Cechy gatunku

Upierzenie czysto białe, nogi i dziób ciemne. Z bliska widać nieregularne, faliste rysy poprzeczne brązowego koloru. Dziób na końcu łyżkowato rozszerzony i spłaszczony, żółty na końcu. U nasady dzioba i wokół oczu naga żółta skóra, w innych miejscach czarna. W okresie godowym u obu płci żółty czub z tyłu głowy (pióra ozdobne o długość 10–12 cm) i żółty nalot na piersi. Osobniki młodociane mają cały dziób różowy, a końce skrzydeł czarne. To ptak wędrowny, do Afryki podzwrotnikowej odlatuje w sierpniu i wrześniu. Budowa zbliżona do bociana, ale jest od niego mniejsza i ma czarne nogi. W locie wyciąga szyję i głowę, a za ogon nogi. Nie wydaje wtedy głosu. Usłyszeć "huh, huh, huh" można tylko gdy jest w gnieździe, oprócz tego klekoce.

Wymiary średnie 

• długość ciała ok. 80–90 cm
• rozpiętość skrzydeł ok. 130 cm
• masa ciała ok. 1200–2000 g

Biotop 

Brzegi wód słodkich i słonych (jeziora, stawy i bagna), o zarośniętych brzegach, lecz również o miejscach płytkich, z mulistym dnem, bez roślinności. Najczęściej w deltach rzek i przybrzeżnych lagunach zarośniętych gęstwinami trzcin, pałki i wikliny.

Żerowanie w Parku Narodowym Keoladeo w Bharatpur (Indie)

Toki 

Na lęgowiska wraca w kwietniu lub maju. W czasie toków ptaki stroszą długie pióra na głowach i zadzierają dzioby tak by uwidocznić barwną plamę na piersiach.

Gniazdo 

Na drzewie, krzakach i w zaroślach lub w dużych trzcinowiskach, zbudowane z gałązek i trzciny, wyścielone trawą i piórami. Budują go oboje rodzice. Używane jest przez wiele lat i mogą przybierać ogromne rozmiary. Tworzy stałe, duże (liczące kilkaset – kilka tysięcy par) kolonie lęgowe, często wraz z innymi ibisowatymi .

Jaja 

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając (pora zależy od lokalizacji geograficznej) 3–5 białych jaj w brunatne plamki, na grubym końcu gęściejsze.

Wysiadywanie i dorastanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 20–25 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta pozostają w gnieździe 6–8 tygodni karmione w tym czasie przez rodziców owadami wodnymi, larwami, robakami, mięczakami, skorupiakami i rzadziej drobnymi rybami i żabami. Młode mają czarne końce skrzydeł, czerwonobrązowy dziób i żółtawe łapy. Nie mają czubka.

Pożywienie 

Drobne zwierzęta wodne. Poluje brodząc po płyciznach, zanurzając lekko otwarty dziób w wodzie i energicznie, łukowato poruszając głową i szyją na boki.

Ochrona 

Gatunek chroniony Konwencją o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt^[3].

Przypisy

Bibliografia

• Karel, Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. . 

Zobacz też

• ptaki Polski .

Linki zewnętrzne

• Warzęcha – zdjęcia