|
|
|
Warszawska szkoła historyczna
zwana również środowiskiem warszawskim. Utworzona została na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX wieku. Była opozycyjną w stosunku do szkoły krakowskiej. Badacze z środowiska warszawskiego uważali, iż przyczyną upadku Rzeczpospolitej była agresja mocarstw – zaborców. Według historyków warszawskich drogą do odzyskania niepodległości była praca u podstaw poprzez kształcenie ogółu społeczeństwa. Dzięki temu Polacy mogliby wyjść z zacofania – ku postępowi i nowoczesności.
Historycy ze szkoły warszawskiej zajmowali się w szczególności historią gospodarczą, społeczną, dziejami kultury i ustroju państwa. Położyli również nacisk na dzieje nowożytne. Ponadto opracowana została teoria odrodzenia w upadku, mówiąca o przemianach mentalnych, społecznych, kulturalnych i ekonomicznych, które dokonywały się u schyłku Rzeczpospolitej (czasy stanisławowskie), i które to zostały przerwane przez rozbiory Polski. Najważniejszymi przedstawicielami szkoły warszawskiej byli Tadeusz Korzon, Władysław Smoleński, Adolf Pawiński, Aleksander Rembowski. Badacze pochodzący ze środowiska warszawskiego, choć nie zawsze stanowili spójnię pod względem poglądów, charakteryzowali się profesjonalizmem w przygotowaniu zawodowym.
Patrz także: Historiografia; Krakowska szkoła historyczna; Lwowska szkoła historyczna.
Inne hasła zawierające informacje o "Warszawska szkoła historyczna":
Adwentyzm
...
Wiktor Sukiennicki
...
Kościół jezuitów pw. św. Franciszka Ksawerego w Kownie
...
XVI wiek
...
1972
...
Wittenberga
...
Diakon
...
Jura
...
Tomasz Zan (poeta)
...
Szkoła Rycerska
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Warszawska szkoła historyczna":
04. Rodzaje środowisk społecznych (plansza 16)
...
201 Rozwój historiografii w okresie międzywojennym (plansza 5)
...
222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 2)
...
|
|
|
|
