Mikołaj Władymirowicz Kujbyszew ( ros. Николай Владимироч Куибышев; ur. 25 grudnia 1893 w Kokczetawie (obecnie Kazachstan ), zm. 1 sierpnia 1938 w Moskwie ) – sowiecki komkor z 1935. Brat W. Kujbyszewa .

Biografia

Urodzony w rodzinie oficera armii carskiej, uczestnika wojny rosyjsko-japońskiej 1904 -1905 . Ukończył Omski Korpus Kadetów. W 1912 rozpoczął naukę w Aleksandrowskiej Szkole Oficerskiej, którą ukończył w 1914 . Zawodową służbę wojskową rozpoczął w w 10 Małorosyjskim pułku grenadierów. Walczył w I wojnie światowej . Dowódca kompanii i batalionu. Kapitan, trzy razy ranny, nagrodzony orderami za waleczność.

W 1917 członek pułkowego Komitetu Rad Delegatów Żołnierskich. Po rewolucji październikowej 1917 wybrany dowódcą pułku. Po klęsce wojsk sowieckich na froncie wyjechał do Moskwy gdzie służył w oddziale radiowym Ministerstwa Poczty. Do Gwardii Czerwonej wstąpił w 1918. Członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji(b) od 1918 . Od czerwca 1918 członek Najwyższej Inspekcji Wojskowej. W 1919 komisarz a później dowódca 3 Brygady w 9 Dywizji Strzelców na Froncie Południowym. Od maja dowódca 9 Dywizji. Walczył w wojnie domowej. Był członkiem Wyższego Kolegium Wojskowego, prowadził inspekcje oraz brał udział w przeformowaniu jednostek Armii Czerwonej w województwach Tambowskim i Samarskim. W 1922 zakończył Wyższe Kursy Akademickie. W l. 1923 - 25 komendant Wyższej Szkoły Piechoty "Wystrieł". W l. 1925 - 1926 pomocnik dowódcy Frontu Turkiestańskiego, potem dowódca korpusu. W l. 1927 - 1928 szef Zarządu Dowodzenia Robotniczo Chłopskiej Armii Czerwonej i pomocnik dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W l. 1928 - 1936 dowódca Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. W 1937 dowódca Kaukaskiego Okręgu Wojskowego.

Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 1 kadencji.

Członek Rewolucyjnej Rady Wojskowej ZSRR , od 1934 członek Rady Wojskowej w Ludowym Komisariacie Obrony ZSRR (ministerstwo Obrony). Od 1932 przewodniczący Centralnej Rady Stowarzyszenia Współdziałania Obrony i Budownictwa Lotniczego i Chemicznego ZSRR. Członek Ogónorosyjskiego Komitetu Wykonawczego i Centralnego Komitetu Wykonawczego ZSRR kilku kadencji.

Był członkiem Zarządu i przewodniczącym sekcji poezji i prozy Związku Pisarzy Łotewskiej Sowieckiej Socjalistycznej Republiki.

Aresztowany 2 lutego 1938 po zeznaniach M. Tuchaczewskiego , W. Primakowa i B. Feldmana. Torturowany w śledztwie przyznał się do udziału w antysowieckim, trockistowskim, wojenno-faszystowskim spisku, a także do udziału w szpiegostwie na rzecz Niemiec, Polski, Japonii i Litwy. Sądzony i skazany na śmierć 1 sierpnia 1938. Stracony 1 sierpnia 1938 ( okres wielkiego terroru ). Rehabilitowany w 1956.

Trzykrotnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru .

Literatura