W matni
W matniIlustracja do W matni przedstawiająca bójkę w pralni Dzielnica
Goutte d'Or
, w której rozgrywa się akcja utworu W matni (fr. L'assomoir) – siódma część cyklu
Rougon-Macquartowie
Emila Zoli, opublikowana w 1877, opowiadająca o życiu najniższych warstw społecznych w
Paryżu
epoki
II Cesarstwa
. Główną bohaterką utworu jest Gerwazyna Macquart. TytułFrancuskie assomoir to wyraz wywodzący się ze
slangu
paryskich robotników, oznaczający tani lokal z alkoholem, mordownię. W powieści pojawia się plastyczny opis takiego miejsca (autentycznego lokalu w dzielnicy
Goutte d'Or
), które odgrywa centralną rolę w życiu wielu bohaterów. Przy tłumaczeniu tytułu na język polski, wobec nieprzetłumaczalności słowa assomoir i jego gry słów z czasownikiem assommer (zdusić, zadręczyć, znużyć), stosowane były określenia odwołujące się do władzy alkoholu nad bohaterami powieści i podkreślające destrukcyjną rolę pijaństwa w ich życiu. W przekładach stosowana była forma W sidłach, W kleszczach, W pułapce, jednak najbardziej upowszechniła się nazwa W matni z wydania zbiorowego PIW. Na potrzeby powieści Zola przeprowadził szerokie badania na temat języka robotników paryskich i warunków ich życia, wprowadzając nie tylko do wypowiedzi bohaterów, ale i do narracji wiele wyrażeń typowych dla ulicznego slangu i z tego powodu całkowicie niedopuszczalnych w dotychczasowej literaturze. J. Dubois wyróżnia siedem poziomów znaczeniowych słowa assommoir w powieści, ujawniających się w toku lektury. Wg niego assommoir czyli coś, co dusi, zadręcza nabrało u Zoli nowych znaczeń, odnoszących się zarówno do szerszej perspektywy społecznej, jak i mających ścisły związek z losami bohaterów powieści. Poziomy te to: - Szynk ojca Colombe, miejsce, w którym upijają się robotnicy z dzielnicy Goutte d'Or.
- Każdy lokal z tanim alkoholem (znaczenie pierwotne słowa).
- Alkohol - jako potencjalne zagrożenie społeczne.
- Alkoholizm i wszystkie wynikłe z niego choroby.
- Determinizm społeczny, w tym czynniki dziedziczone po przodkach.
- Organizacja społeczeństwa, tworząca zamknięte grupy.
- Prywatne lęki i koszmary bohaterów.[1]
Okoliczności powstania utworuZainteresowanie Zoli tematem ubogich warstw społecznych miało wyraźne źródło w jego własnych doświadczeniach, zarówno z czasów wczesnego dzieciństwa w Prowansji (pierwowzorem młodej, zaczynającej wykonywanie zawodu prostytutki Nany była jego daleka kuzynka Anna Aubert[2]), jak i późniejszych, związanych z życiem w Paryżu i bezskutecznym początkowo poszukiwaniem zajęcia[3]. Podjęcie kwestii robotniczej wiązało się również z rosnącym zainteresowaniem tą warstwą społeczną przez pierwszych pisarzy-realistów II połowy XIX wieku, z których dziełami i ich wymową Zola jednak na ogół się nie zgadzał[4]. W związku ze wszystkimi powyższymi czynnikami pisarz uważał, że jego cykl opisujący historię II Cesarstwa nie może obyć się bez powieści poświęconej robotnikom i informacja o planie stworzenia "powieści robotniczej" pojawia się we wszystkich szkicach Rougon-Macquartów[5]. W trakcie pracy nad W matni Zola przestudiował książkę O alkoholizmie V. Magmana oraz wspomnienia wzbogaconego robotnika Denisa Poulota. Obydwie prace posłużyły jako źródło wiedzy pozwalającej na niezwykle dokładne odmalowanie środowisk robotniczych. Druga z nich była ważnym źródłem użytych w dziele argotyzmów, pierwsza pozwoliła na zawarcie w powieści opisu choroby i śmierci Coupeau[6]. Pierwszy projekt powieściPlan napisania "powieści robotniczej" uległ znaczącej konkretyzacji po dramatycznych wydarzeniach
Komuny Paryskiej
. Zola uznał wówczas, że poświęci tematyce pracowników najemnych dwie powieści, z których jedna ukaże ich degenerację pod wpływem środowiska, zaś druga zajmie się problemem robotniczych organizacji i strajków[7]. Z tego okresu pochodzi szkic utworu, zakładający, iż pierwsza powieść będzie poświęcona wyłącznie robotnikom, bez wątków pobocznych, jej bohaterką będzie Gerwazyna Ledoux, zaś wśród ukazanych scen rodzajowych pojawią się: obraz pralni, szynku, kobiet poszukujących na ulicy swoich mężów-alkoholików oraz robotnicze przyjęcie[8]. Wszystkie te elementy znalazły się później w gotowej powieści, jednak kolejnym etapem prac był szkic, siedemnastostronicowe streszczenie akcji planowanego dzieła bez wymyślonych później istotnych szczegółów[9]. Najważniejszymi wprowadzonymi później modyfikacjami było wprowadzenie wątku powrotu Lantiera (w szkicu pojawiał się on jedynie w pierwszym rozdziale powieści) oraz wypadek Coupeau. Zola rozszerzył również funkcję wielu postaci, które w szkicu nie miały większego znaczenia, np. Bijarda, Goujeta czy pierwszej pracodawczyni Gerwazyny[10], zaś praktycznie od podstaw wykreował postać Wirginii i jej męża[11]. Długo wahał się również nad finałem utworu: początkowo planował scenę oblania Lantiera i Wirginii witriolem przez zranioną w swoich uczuciach Gerwazynę, a następnie śmierć samej głównej bohaterki, zabitej w podejrzanych okolicznościach na ulicy. Ostatecznie jednak uznał takie rozwiązanie akcji za przesadnie dramatyczne i od początku stworzył nowe, bardziej realistyczne[12]. TreśćGerwazyna Macquart, praczka, o której wczesnych losach dowiadujemy się z powieści
Pochodzenie rodziny Rougon-Macquartów
, uciekła z rodzinnego Plassans z kochankiem Augustem Lantierem i dwójką kilkuletnich synów, Klaudiuszem i Stefanem[13]. Po krótkim pobycie w mieście zostaje porzucona na rzecz sąsiadki – Wirginii, po czym wychodzi za mąż za blacharza Coupeau. Ich małżeństwo wydaje się być szczęśliwe: w odróżnieniu od wielu robotników Coupeau nie pije, a Gerwazyna dzięki systematycznemu oszczędzaniu otwiera własną pralnię. Na świat przychodzi ich córka Anna, zwana Naną. Po kilku latach małżeństwa Coupeau ma wypadek w pracy, a w czasie długiej rekonwalescencji zaczyna pić. Wkrótce jest już nałogowym alkoholikiem, dla którego nie liczy się nic poza wizytami w pobliskim szynku. Któregoś dnia spotyka tam Lantiera, z którym – mimo wcześniejszych jego relacji z Gerwazyną – zaprzyjaźnia się, a wkrótce później sprowadza do domu na stałe. Gerwazyna, dotąd starająca się utrzymać względny porządek w domu i spłacać długi, zaczyna również pić i na nowo romansować z Lantierem. Nastoletnia już Nana ucieka z domu i zostaje prostytutką, Klaudiusz zostaje oddany do pracowni malarza, Stefan idzie do pracy. Gerwazyna stopniowo traci wszystko, zaś Coupeau pod wpływem zbyt wielkiej ilości alkoholu popada w obłęd i umiera w przytułku na
delirium tremens
. Wkrótce po nim z nędzy i pijaństwa umiera też główna bohaterka. Cechy i forma utworuW matni jest powieścią naturalistyczną, w której jednak niektórzy badacze doszukują się elementów roman noir, wyrażających się w sposobie prezentacji miejsca akcji, oraz realizacji metody impresjonistycznej w powieści. Dzielnica
Goutte d'Or
, w którym mieszkają bohaterowie, jest wiecznie ciemna, światło słoneczne nie przebija na podwórza ogromnych robotniczych kamienic, zaś od ludzi potężniejsze zdają się być przedmioty martwe - ogromne domy, czy słynny alembik w tytułowej mordowni (wielokrotnie zastosowana
animizacja
). Zola, mistrz i fascynat opisu, posłużył się romantyczną potęgą wyobraźni dla stworzenia krajobrazu naturalistycznego [14]. J. Dubois podkreśla łączność tego komponentu W matni z wcześniejszymi powieściami o niższych klasach społecznych, w których stolica Francji była przedstawiana jako miejsce niepokojące, groźne i pełne mrocznych sekretów, jak
Tajemnice Paryża
czy
Nędznicy
[15]. Kreacja środowiska robotniczegoZola, chociaż aspiruje do ukazania pełnego obrazu środowiska pracowników małych zakładów, nie zamieszcza w W matni scen zbiorowych zbliżonych do tych z późniejszej powieści o robotnikach,
Germinala
[16]. Wizerunek całej grupy społecznej tworzy kilka rodzin: Gerwazyna i jej kolejni partnerzy oraz dzieci, Wirginia z mężem, ojciec Bru, rodzina Bijardów, rodzina Lorilleux, Goujet i jego matka, przyjaciele Coupeau[17]. Każda z tych osób pełni jednak funkcję symbolu, jest postacią reprezentatywną dla całej grupy robotników, których los potoczył się podobnie; dotyczy to zarówno wstrząsającego obrazu śmierci pani Bijard i jej córeczki, zakatowanych przez Bijarda-alkoholika, jak i ukazanych w sposób karykaturalny małżonków Lorilleux, skąpych i nieżyczliwych dla otoczenia. Niektóre postacie mają szersze znaczenie symboliczne - grabarz Bazouge, który najpierw budzi u Gerwazyny strach, a następnie mroczną fascynację, jest świadomie stylizowany na figurę ze średniowiecznego danse macabre zaadaptowaną na grunt robotniczy[18]. Natomiast ojciec Bru, nędzarz odrzucany przez wszystkich poza Gerwazyną, stanowi obraz "robotniczego przeznaczenia"[19]. Nieprzypadkowo to jego Gerwazyna spotyka na ulicy, proszącego o jałmużnę, gdy pierwszy raz idzie żebrać, by zdobyć pieniądze na jedzenie i alkohol; również zamierzonym zabiegiem jest umieszczenie ostatniego miejsca zamieszkania zupełnie zdegenerowanej bohaterki w komórce, którą dawniej zajmował Bru[19]. Postać głównej bohaterkiW matni jest jednym z nielicznych utworów Zoli, w których analiza przeżyć bohatera zajmuje miejsce równorzędne z opisem określonego środowiska, a jedna postać wyraźnie dominuje w toku akcji[20]. Gerwazyna Macquart równocześnie bardzo wyraźnie wpisuje się w tradycję bohaterek realistycznych, których życie zdominowane jest przez realizowanie swoich pragnień, a których psychika czyni je szczególnie podatne na choroby nerwowe i obsesje. Pod tym względem Gerwazyna przypomina tytułową postać powieści
Pani Bovary
i Herminia Lacerteux, ale i wcześniejszą postać kobiecą stworzoną przez Zolę - Renatę z utworu
Zdobycz
[21]. W odróżnieniu jednak od Emmy Bovary i Renaty du Beraud du Chatel Gerwazyna jest ich swoistą adaptacją na grunt robotniczy, a jej sposób myślenia i działania zestawia flaubertowski model bohaterki kobiecej z cechami zaobserwowanymi przez pisarza w czasie życia w dzielnicy robotniczej, jak i z przymiotami wynikłymi z narzuconego sobie przez Zolę modelu dziedziczenia (wg szkicu całego cyklu Gerwazyna dziedziczy po ojcu pociąg do alkoholu, zaś po matce determinację życiową)[22]. Motyw niespełnionych marzeń życiowych Gerwazyny, jej skromnych aspiracji wielokrotnie w powieści powraca w postaci wypowiedzi samej bohaterki, która w rozmowach z Coupeau i Goujetem oraz w monologu własnym podkreśla, iż jej jedyną ambicją było posiadać własne mieszkanie, wychować dzieci, pracować i umrzeć we własnym łóżku[23]. Sceneria śmierci Gerwazyny również stanowi niepozbawioną ironii odpowiedź na formułowane przez nią w ten sposób plany - Gerwazyna zostaje nałogową alkoholiczką i musi utrzymywać się z prostytucji, nie interesuje się już dziećmi, umiera zupełnie zapomniana w komórce pod schodami i zostaje znaleziona dopiero dwa dni później, kiedy jej ciało zaczęło już ulegać rozkładowi[23]. Postać Gerwazyny miała w pierwotnym zamyśle autora dodatkowo podkreślona poprzez umieszczenie jej w tytule, który miał brzmieć La vie simple de Gervaise Macquart[24]. Motyw walki dobra ze złem i człowieka-zwierzęciaW matni przedstawia dychotomiczną wizję świata, w której człowiek - a zwłaszcza robotnik, z racji swojego położenia społecznego - stale musi dokonywać wyborów między uczciwym życiem, obfitującym w codzienne trudności, a zwykłym poszukiwaniem zapomnienia w alkoholu. Gerwazyna i Coupeau zostali przedstawieni jako jednostki przeciętne, które w zależności od okoliczności mogą zacząć działać w każdym z tych dwóch kierunków - nieprzypadkowo obydwoje przechodzą metamorfozę od "wzorowych robotników" (niepijących, pracowitych, uczciwych) do zupełnego upadku[25]. Natomiast model życia złego i dobrego w czystej postaci reprezentują August Lantier - kobieciarz, rozrzutnik i pijak oraz Goujet - wzorowy pracownik, gotów do wszelkich poświęceń dla ukochanych osób[25]. Zola zaznacza przy tym, że wybór dobrej drogi jest dla robotnika szczególnie trudny, gdyż środowisko pracowników najemnych nie tworzy własnych kanonów zasad moralnych i przez to sprzyja moralnej degradacji[26]. Rozwinięciem motywu zła wywoływanego przez alkohol jest motyw człowieka-zwierzęcia, bestii rodzącej się w zwykłym człowieku pod wpływem różnych czynników. W utworze W matni najczęściej przywoływanym powodem jest alkohol (Bijard) lub alkohol połączony z ogólnym brakiem perspektyw życiowych (Coupeau), mniejszą rolę odgrywają czynniki czysto dziedziczne (np. tendencje Gerwazyny do pijaństwa, jakie miała odziedziczyć po ojcu). Zola ukazuje, iż utrata człowieczeństwa wywołana przez jeden z powyższych elementów jest nieodwracalna i niszczy życie zarówno bohatera tracącego ludzkie cechy, jak i jego otoczenia. Jako szczególną formę tak zdegenerowanego bohatera Zola ukazuje człowieka-maszynę (określenie J. Dubois), który nie tylko nie zastanawia się nad czynionym złem, ale i niejako machinalnie wyrządza kolejne krzywdy (Lantier rujnujący kolejno Gerwazynę i Wirginię, Bijard regularnie stosujący przemoc wobec rodziny)[27]. Autor nie przestaje jednak podkreślać dobrowolności takiego samozniszczenia - bohaterowie sami zaczynają pić i tracić pieniądze, stale podkreślany jest ich wolny wybór (chociaż dokonany pod wpływem złego przykładu innych). W innych utworach podejmujących motyw człowieka-zwierzęcia (jak
Bestia ludzka
) wolność ta nie będzie już obecna, a degradacja bohaterów odbywać się będzie niemal wyłącznie za sprawą czysto biologicznych, dziedzicznych obciążeń[28]. RecepcjaPublikacja W matni wywołała w Paryżu ogromny skandal. Powieść została skrytykowana za podjęcie problemu "niegodnego literatury", prostackiego, niewartego tak szerokiego potraktowania. Elegancka publiczność była zniesmaczona tak wiernym odwzorowaniem życia codziennego robotników, a zwłaszcza użyciem na masową skalę ich codziennego żargonu [29]. Obok względnie stonowanej krytyki pojawiały się artykuły atakujące powieść z pełną gwałtownością, często poparte rysunkami satyrycznymi [30]. Lewicowi dziennikarze (jako pierwszy wystąpił dawny przyjaciel Zoli Artur Rans) zarzucali mu z kolei oczernianie ludu [31], czy też stworzenie "pamfletu przeciwko pracującym, wody na młyn reakcji" [32]. Gazeta Le Bien Public przerwała druk powieści w odcinkach, podjęty następnie przez La République des Lettres [33]. Mimo tego utwór stał się początkiem wielkiej sławy pisarza i pierwszą znakomicie sprzedającą się z jego prac [34], zaś w 1903 r., wznowiona, miała ponad 200 tys. nakładu [35]. Publikacja W matni przyczyniła się również do powstania tzw. grupy medańskiej, do której oprócz Zoli należeli
Paul Alexis
, Joris-Karl Huysmanns,
Guy de Maupassant
, Henry Céard i Léon Hennique. Grupa ta podjęła odważną obronę utworu, argumentując, iż dla ukazania pełnego obrazu społeczeństwa potrzebne jest opisywanie wszystkiego, co jest jego częścią składową [36] [37]. Sam autor konsekwentnie bronił się, twierdząc, że dokonał jedynie opisu rzeczywistości, studium typowej robotniczej rodziny niszczonej przez alkoholizm i brak pieniędzy, zaś upiększanie prawdy, jakiego przed nim dokonywano w literaturze, nie niesie za sobą żadnych pozytywnych konsekwencji [38]. Odżegnując się od motywacji politycznych twierdził również, że o oczernianiu ludu nie może być mowy, gdyż w rzeczywistości został dokonany proces odwrotny - ukazanie przyczyn nędzy ludu, a przez to potencjalnych możliwości poprawy jego losu [39] [40]. Jak w mało którym przypadku Zola naprawdę mógł poprzeć przedstawione w powieści opisy autentycznymi doświadczeniami, z czasów, gdy jako początkujący dziennikarz mieszkał na poddaszu ogromnej kamienicy robotniczej (jak ta, w której Gerwazyna i Coupeau mieszkają na ulicy Goutte d'Or) i mógł osobiście przyglądać się codzienności robotniczych rodzin. Badacze podkreślają również fakt, że Zola sam, na podstawie rzeczywistości własnej rodziny, mógł wiele powiedzieć o obyczajach "warstwy pośredniej między proletariatem a mieszczaństwem"[41]. Na potrzeby utworu dokonał również szerokich badań nad językiem i topografią najgorszych dzielnic Paryża (w jego notatkach zachował się odręczny plan dzielnicy Goutte d'Or[42], zaś szynk z ogromnym alembikiem, w którym najchętniej upijają się Coupeau i Gerwazyna był miejscem autentycznym [43]. Prawdziwa, chociaż położona przy innej ulicy, była również opisana w utworze kamienica, w której żyła i zmarła główna bohaterka[44]. Główna bohaterka utworu, Gerwazyna Macquart, uważana jest przez badaczy za najlepiej psychologicznie skonstruowaną postać w cyklu, której upadek w nędzę został przedstawiony nie jako prosta konsekwencja genetyczna (Gerwazyna jest córką nałogowych alkoholików), ale jako wypadkowa dziedziczenia oraz warunków społecznych [45]. Mimo tego wielu dziennikarzy i krytyków, zwłaszcza lewicowych, uważało, iż Zola w opisie robotników i ich upadku popełnił istotny błąd, nie doceniając czynnika zewnętrznego (oddziaływania środowiska), a za bardzo akcentując wolną wolę i niefrasobliwość bohaterów [46]. Paradoksalnie z drugiej strony barykady posypały się oskarżenia o propagowanie
socjalizmu
[47]. W matni skrytykował również stary
Wiktor Hugo
, argumentując, iż książka opisuje biedę i nędzę dla samego opisu, a nie w celu pomocy najuboższym, co uznał za niedopuszczalne, a co było w dużej mierze błędną oceną intencji Zoli [48]. Z kolei
Gustaw Flaubert
, mimo początkowych obiekcji, był zachwycony książką [49]. Adaptacje- Sztuka teatralna Assomoir grana w Paryżu w 1879 r.
- Film Renégo Clementa Gervaise z
Marią Schell
jako Gerwazyną z 1956 r.
- Film Gaston Roudesa z 1933
Przypisy- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.57
- ↑ H. Suwała, Emil Zola, Wiedza Powszechna, Warszawa 1968, s.174-175
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir [w:]E. Zola, Les Rougon-Macquart. Histoire naturelle et sociale d'une famille sous le Second Empire, Paris, Gallimard 1961, t.2, s.1535-1536
- ↑ H. Suwała, op.cit., s.178
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1540-1541
- ↑ H. Suwała, op.cit., s.180
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1542
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir, s.1542
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1544
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir, s.1545
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1553
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1545-1546
- ↑ Nie wymieniono natomiast trzeciego syna Gerwazyny, Jakuba, pojawiającego się w jednej z kolejnych części –
Bestia ludzka
- ↑ M. Bernard, Zola par lui-meme, Paris 1955, s.51
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola. Société, discours, idéologie, Paris, Librairie Larousse, 1973, s.11
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.38.
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.38
- ↑ H. Suwała, op.cit., s.188
- ↑ 19,0 19,1 J. Dubois, L<<Assomoir>> de Zola..., s.36
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola. Société, discours, idéologie, Paris, Librairie Larousse, 1973, s.10
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola. Société, discours, idéologie, Paris, Librairie Larousse, 1973, s.10
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola. Société, discours, idéologie, Paris, Librairie Larousse, 1973, s.18-21
- ↑ 23,0 23,1 J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola. Société, discours, idéologie, Paris, Librairie Larousse, 1973, s.20
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.17
- ↑ 25,0 25,1 J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.30
- ↑ J. Dubois, L'<<Assommoir>> de Zola..., s.85
- ↑ J. Dubois, L<<Assomoir>> de Zola..., s.60-62
- ↑ J. Dubois, L<<Assomoir>> de Zola..., s.60
- ↑ Pierre Cogny, La vie et l'oeuvre d'Émile Zola [w:] Emile Zola, Pages choisies, Paris, Hachette 1955, s.16
- ↑ G. Robert, Emil Zola. Ogólne zasady i cechy jego twórczości, Warszawa 1968, Państwowy Instytut Wydawniczy, s.40
- ↑ G.Robert, op.cit., s.42
- ↑ A. Lanoux Armand Lanoux, Dzień dobry mistrzu, s.217, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy 1957
- ↑ T.Kowzan, Wstęp [w:] Wieczory medańskie, Wrocław 1962, Wydawnictwo im. Ossolińskich, s.VIII
- ↑ T.Kowzan, op.cit., s.XII
- ↑ G. Robert, op.cit., s.70
- ↑ T. Kowzan, op.cit., s.IX
- ↑ M. Bernard, Zola par lui-meme, Paris 1955, s.61
- ↑ Pierre Cogny, op.cit., s.16
- ↑ G.Robert, op.cit., s.99-100
- ↑ M. Bernard, Zola par lui-meme, Paris 1955, s.49-50
- ↑ H. Suwała, Emil Zola, Wiedza Powszechna, Warszawa 1968, s.10
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1549
- ↑ A.Lanoux, op.cit., s.105-106
- ↑ H. Mitterand, Etude sur Assommoir , s.1548
- ↑ Armand Lanoux, op.cit., s.212-213
- ↑ A. Lanoux, op.cit., s.213
- ↑ A.Lanoux, op.cit., s.216
- ↑ A.Lanoux, op.cit., s.218
- ↑ A.Lanoux, op.cit.,s.222
Inne hasła zawierające informacje o "W matni":
Kryzys (grupa muzyczna)
4,0 4,1 Pawel Gzyl:
Dzieci Kryzysu - wywiad z Robertem Brylewskim
(
pol.
). "W matni". [dostęp 17 lutego 2010].↑
Kryzys - Kryzys Blitzkrieg Records (1981)
↑ ...
Inwazja na Rosję (1812)
...
Wojny napoleońskie
...
Kategoria:Twórczość Emila Zoli
schody
L
Lourdes (powieść)
M
Marzenie (powieść)
N
Nana (powieść)
P
Paryż (powieść)
Pieniądz (powieść)
Pochodzenie rodziny Rougon-Macquartów
Podbój miasta Plassans
R
Radość życia
Rougon-Macquartowie
Rzym (powieść)
T
Teresa Raquin
W
W matni
Wieczory medańskie
Wszystko dla pań
Z
Zdobycz
Ziemia (powieść)
...
Bestia ludzka
oznaczało w tym kontekście zwierzę i wpasowywało się w występujący już w
W matni
wcześniejszy kontekst mówienia o ludziach-zwierzętach: alkoholikach kierujących się pierwotnymi instynktami, ...
Germinal (powieść)
socjalistyczna3 Nawiązania4 Adaptacje StreszczenieGłównym bohaterem powieści jest Stefan (występuje również w powieści
W matni
), początkowo
bezrobotny
maszynista. W poszukiwaniu
pracy
Stefan przybywa do miejscowości ...
Wszystko dla pań
bohaterów, zwłaszcza Denise, która zdaniem oficjalnych krytyków szczęśliwie mogła przesłaniać Gerwazynę, bohaterkę
W matni
. Późniejsi recenzenci byli mniej entuzjastyczni, zaś za najbardziej udane partie ...
Kuchenne schody
wyraźnie wskazywał, że Kuchenne schody mają uzupełniać utwór o sytuacji ludu -
W matni
- i stanowić poważne oskarżenie pod jego adresem. Analogię tę ...
Kartka miłości
rozpoczęciem prac, celowo umieścił Kartkę miłości między dwiema szczególnie wstrząsającymi powieściami -
W matni
oraz Naną. Miał zamiar w ten sposób rozładować napięcie psychologiczne ...
W matni
Ilustracja do W matni przedstawiająca bójkę w pralniDzielnica
Goutte d'Or
, w której rozgrywa się ...
Inne lekcje zawierające informacje o "W matni":
Hasło nie występuje w innych lekcjach!
|