Życie wieczne - pośmiertna, niekończąca się egzystencja człowieka.

Życie wieczne jest postulatem większości religii i niektórych systemów filozoficznych. Często ma związek z poprzedzającym je życiem doczesnym.
Termin, który w chrześcijaństwie ma specyficzne znaczenie. Wynika to z faktu, że człowiek wg doktryny chrześcijańskiej składa się z trzech czynników:

1. ciała - materialny aspekt widzialnego świata.

2. duszy - siedlisko ludzkich emocji.

3. ducha - czynnik duchowy nadany przez Boga przez jego tchnienie ( gr. - 'pneuma').

Ciało jako element materialny zawsze podlega śmierci i rozkładowi. Przeciwnie - duch jako czynnik pochodzący od Boga jest nieśmiertelny. W związku z tym istnienie ludzkie, którego tożsamość (świadomość własnego 'ja') znajduje się w czynniku duchowym człowieka, jest nieśmiertelne.

Życie wieczne jako wynik aktu zbawczego Boga oznacza egzystencję istnienia ludzkiego po śmierci ciała w określonym miejscu zwanym rajem tzn. w bezpośrednim sąsiedztwie Boga, pod jego opieką, miłością i zaopatrzeniem w przeciwieństwie od egzystencji w miejscu wiecznego potępienia zwanym piekłem jako miejscu oddalonym od miłości , opieki i jego zaopatrzenia.

Zobacz też

• Piekło
• Eucharystia

Bibliografia

• Encyklopedia powszechna, Gutenberg Print, W-wa, 2003, t. 46/24

Literatura uzupełniająca

• Küng, Hans( Hans Küng ) : Życie wieczne?, przeł. Tadeusz Zatorski, Oficyna Literacka, Kraków, 1993
• Ziemiński, Ireneusz: Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii Ludwiga Wittgensteina , Aureus, Kraków, 2006