 Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
Homo habilis
Czaszka Homo habilis |
Czaszka KNM ER 1813 z Koobi Fora |
Homo habilis (człowiek zręczny) – kopalny gatunek człowieka z Afryki Wschodniej, który żył 2,5-1 mln lat temu.
Homo habilis stanowi pierwszy etap w rozwoju rodzaju Homo i jest w linii prostej praprzodkiem gatunku Homo sapiens. Po raz pierwszy Homo habilis został odkryty w 1959 roku przez Louisa i Mary Leakey`ów w wąwozie Olduvai (na granicy Kenii i Tanzanii). Gatunek ten żył równolegle z australopitekami przez ok. milion lat (od 2,5 do 1,5 miliona lat temu).
Wygląd i cechy
- Wzrost 110 do ok. 135 cm,
- masa ok. 45 kg,
- pojemność mózgoczaszki do 750 cm³ (lepiej rozwinięty system naczyń krwionośnych zasilających mózg),
- twarzoczaszka wysunięta do przodu,
- wały nadoczodołowe,
- rozbudowana żuchwa,
- niskie czoło,
- drobne uzębienie, zbliżone morfologicznie do uzębienia Homo sapiens.
Nazwa "człowiek zręczny" została mu nadana, ponieważ uznano go za twórcę narzędzi kamiennych znalezionych w złożach sprzed 1,8 mln lat. Do gatunku tego niektórzy badacze zaliczają też Homo rudolfensis.
Jednym z najlepiej zachowanych szczątków H. habilis jest czaszka KNM ER 1813 odkryta w roku 1973 w dolnej części formacji Koobi Fora (wsch. brzeg jez. Turkana w Kenii) poniżej warstwy tufu wulkanicznego oznaczonego literami KBS, a datowanego metodą argonowo-potasową na 1,60-1,54 mln lat. Wiek czaszki oceniany jest na ok. 2 mln lat.
Prawdopodobnie Homo habilis był padlinożercą. Naukowcy wywnioskowali to z tego, że narzędzia, którymi się posługiwał, nie były dobre do polowania na większą zwierzynę. W wąwozie Olduvai polował na żółwie i małe gryzonie.
Naukowcy dowodzą, że właśnie jedzenie mięsa przyczyniło się do jego rozwoju. Dzięki takiemu pożywieniu proces uczłowieczania doznał gwałtownego przyspieszenia.
Wytwórstwo
Badania prowadzone nad szczątkami H. habilis z Koobi Fora i z Shungura w dorzeczu rzeki Omo w Etiopii wskazują na współwystępowanie H. habilis i australopiteków w okresie od 2,5 do 1,5 miliona, a być może nawet 1 mln, lat temu. Znane są również przypadki współwystępowania H. habilis i Australopithecus boisei w tych samych warstwach, co powoduje problemy z przypisaniem jednemu z tych gatunków pierwszych narzędzi kamiennych. Na obecnym etapie badań wydaje się jednak bardziej prawdopodobne, że H. habilis był wytwórcą pierwszych narzędzi kamiennych i drewnianych.
Najstarsze ślady narzędzi kamiennych związane są z kulturą olduwajską, nazwaną tak od wytworów pochodzących z najniższych warstw wąwozu w Olduvai (tzw. Bed I). Są to otoczaki z pojedynczymi odbiciami na krawędzi formującymi pojedyncze ostrze (tzw. chopper) lub ostrze dwustronne (tzw. chopping-tool). Obok narzędzi otoczakowych były też narzędzia z wielokierunkową obróbką w postaci sferoidów, służące do rozcierania lub jako bolasy (kamienie do miotania). Produkowano też odłupki, które nie zawsze były odpadami produkcyjnymi lecz mogły pełnić funkcję narzędzi do cięcia lub skrobania. W dwóch poziomach poza wyrobami kamiennymi znaleziono też szczątki Australopithecus boisei, co może oznaczać, że takie same wyroby produkowane były również przez ten gatunek, ale też, że oba gatunki polowały na siebie.
Obozowiska
Badania wskazują, że czynności wykonywane w obozowiskach były zaplanowane i zorganizowane. Świadczy o tym różny poziom zagęszczenia wyrobów kamiennych i szczątków zwierzęcych. Materiał kamienny jak i gotowe narzędzia były często transportowane z odległości 15-20 km. Może to oznaczać występowanie obozowisk podstawowych jak i wyspecjalizowanych pracowni obróbki kamienia, miejsc ćwiartowania tusz zwierzęcych (ang. butchering sites) oraz innych trudnych do identyfikacji miejsc pobytu. Interesujących danych (datowanych na ok. 1,8-1,7 mln lat temu) dostarcza stanowisko FLK znajdujące się w najniższej serii (Bed I) osadów jeziornych w Olduvai. Odkryto tam skupisko w kształcie koła o średnicy 5 m zawierające wyroby olduvajskie, za którym znajdowało się niewiele narzędzi kamiennych. Od strony północnej i zachodniej otoczone pasem, na którym znajdowały się liczne kości zwierząt z rodziny krętorogich, żyraf i świniowatych; zwierzęta te mogły zostać upolowane (co jest mało prawdopodobne) lub paść ofiarą drapieżników i zostać zawleczone tam przez H. habilis (za czym przemawia więcej argumentów). Występowało tam najprawdopodobniej ogrodzenie zbudowane z gałęzi, a stanowiące osłonę od wiatru. Na terenach nieosłoniętych dokonywano ćwiartowania mięsa, natomiast w obrębie osłony dokonywano czynności związanych z wytwarzaniem i użytkowaniem narzędzi kamiennych. Obozowiska ze wschodniej Afryki są najprawdopodobniej śladami sezonowych pobytów; w czasie pory suchej użytkowano dolne stoki dolin rzek i brzegi jezior.
Przy obecnym stanie badań wydaje się mało prawdopodobne, aby H. habilis mógł opuścić Afrykę. Przemawia za tym nie tylko brak znalezisk tego gatunku spoza Afryki, ale też określone wymagania środowiskowe.
Zobacz też
Inne hasła zawierające informacje o "Homo habilis":
Włosi
...
Klemens Maria Hofbauer
...
Narodowy socjalizm
...
Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary
...
Marek Nowakowski
...
2002 w muzyce
...
Małopolska Droga św. Jakuba
...
Biologia
...
Układ nerwowy
...
Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Homo habilis":
Motyw powrotu w literaturze i filmie (plansza 31)
...
002. Pradzieje człowieka (plansza 7)
...
Algorytmy genetyczne (plansza 18)
...
|
