Undaria pierzastodzielna
Systematyka
Supergrupa :	Chromalveolata [1]
Królestwo :	protisty
Klad :	stramenopile
Klasa :	brunatnice
Rząd :	listownicowce
Rodzina :	alariowate
Rodzaj :	undaria
Gatunek :	undaria pierzastodzielna
Nazwa systematyczna
Undaria pinnatifida (Harv.) Suringar, 1873 Illustrationes des algues du Japon. Musée Botanique de Leide 1: 77-90
Synonimy
Alaria pinnatifida Harvey 1860, Alaria amplexicaulis Martens 1866, Ulopteryx pinnatifida (Harvey) Kjellman 1885

Japońska zupa misoshiru

Ryba podana z wakame

Undaria pierzastodzielna, undaria pierzasta (Undaria pinnatifida (Harvey) Suringar 1873) – gatunek brunatnic z rzędu listownicowców , szeroko wykorzystywany w kuchni japońskiej jako warzywo . W handlu znany pod lokalnymi nazwami: ( jap. , wakame), ( chiń. ) 裙带菜 pinyin qundaicai, ( kor. ) 미역 miyeok, z których na Zachodzie najpopularniejszą jest wakame, w Polsce ponadto wakami^[2].

Charakterystyka

Duży, osiadły glon morski o liściokształtnej, ząbkowanej plesze . Występuje u niej przemiana pokoleń z okazałym sporofitem (50–70 cm, maksymalnie do 3 m długości) i drobnym, nitkowatym gametofitem . Sporofity jednoroczne, rozwijające się od zimy do jesieni. Do podłoża przyczepione chwytnikami . Barwa oliwkowa. Część liściokształtna (fylloid) pierzastodzielna, część łodygokształtna (kauloid) – taśmowata, u dołu pierzasto oskrzydlona. Na fylloidzie śluzowe gruczoły i wytwarzane latem zarodnie , występujące również na oskrzydleniach kauloidu. Zoospory kiełkują w temperaturze 13–24 °C, a gametofity rozwijają się w temperaturze 15–23 °C, choć są w stanie przetrwać przymrozki. Optymalna temperatura dla rozwoju sporofitów to 10–20 °C, choć zakres tolerancji jest nieco szerszy. U gametofitów oogamia . Zdarzają się mieszańce z innymi gatunkami undarii. Liczba chromosomów: n=30^[3]. Makroglon bentoniczny występujący na głębokości 6–12 m^[2]. Pierwotnie gatunek endemiczny dla azjatyckiego litoralu Oceanu Spokojnego ( Morze Japońskie ), obecnie introdukowany lub zawleczony do innych regionów^[3]. Poza wybrzeżem Chin , Korei i Japonii , notowany m.in. w Adriatyku , u wybrzeży Wielkiej Brytanii , Francji , Półwyspu Iberyjskiego , Holandii , Kalifornii , Meksyku , Argentyny , rosyjskiego Dalekiego Wschodu , Nowej Zelandii i południowo-wschodniej Australii ^[4].

Zastosowanie

Kuchnia

Wakame stanowi codzienny składnik potraw kuchni japońskiej , zwłaszcza jako jeden ze składników zupy misoshiru . Od wieków jest hodowane w Japonii i Korei . Zdobyło sobie również pewną popularność w USA już w latach 60. XX wieku, w związku z ówczesną modą na makrobiotykę . Sprowadzano je suszone z Japonii. Obecnie dziko rosnące wakame wykorzystuje się również lokalnie w restauracjach orientalnych w Australii^[5].

Skład procentowy świeżej masy^[6]

• woda – 18,9
• białka – 11,6
• tłuszcze – 0,3
• węglowodany ( skrobia , celuloza , tj. błonnik ) – 37,8
• substancje mineralne (popiół) – 31,3

Ziołolecznictwo

W medycynie wschodniej wakame tradycyjnie stosowano przy szeregu dolegliwości^[7].

Zobacz też

• Nori
• Kombu

Przypisy

Bibliografia

• Kordzińska-Nawrocka, Iwona: Japońska sztuka kulinarna, Warszawa 2008, str. 211-225,
• Barber, Kimiko: Kuchnia japońska, Poznań 2004,
• Tomaszewska-Bolałek, Magdalena: Tradycje kulinarne Japonii, Hanami, Warszawa 2006
• Hosking, Richard: A Dictionary of Japanese Food, Tuttle Publishing,

Linki zewnętrzne

• Wakame w kuchni wegetariańskiej
• Wakame jako środek odchudzający
• FAO - Undaria pinnatifida
• Jncc U.K - Undaria pinnatifida