Ulrike Meinhof jako młoda dziennikarka (około 1964)

Ulrike Marie Meinhof (ur. 7 października 1934 roku w Oldenburgu , zm. 9 maja 1976 w Stuttgarcie ) – dziennikarka i współzałożycielka ultralewicowej organizacji terrorystycznej Frakcja Czerwonej Armii .

Dzieciństwo

Ojcem Ulrike był historyk sztuki Werner Meinhof. Wczesne dzieciństwo spędziła w Oldenburgu , w roku 1936 przeniosła się wraz z ojcem do Jeny . W 1940 Werner Meinhof umarł na raka. Matka zdecydowała się podjąć studia na kierunku historia sztuki. W tym czasie Ulrike poznała Renate Riemeck, znajomą i sublokatorkę matki, która na wiele lat stała się ważną osobą dla Ulrike. W wieku 11 lat Ulrike przeżyła zajęcie Jeny przez wojska amerykańskie i koniec wojny.

Nie chcąc żyć w zniszczonym mieście, Ingeborg Meinhof i Renate Riemeck przeprowadziły się najpierw do Bad Berneck im Fichtelgebirge , a w 1946 do Oldenburga. W 1948 Ingeborg Meinhof zmarła. Renate Riemeck przejęła opiekę nad czternastoletnią Ulrike i jej starszą siostrą Wienke. W latach 1946-1952 uczęszczała do katolickiej szkoły NMP w Oldenburgu, oraz przez pewien czas do Szkoły Rudolfa Steinera w Wuppertalu . W 1955 w Gymnasium Philippinum w Weilburgu zdała maturę. W tejże szkole założyła wydawaną do dziś gazetkę "Spektrum".

Początki działalności politycznej

Po podjęciu studiów filozoficznych, pedagogicznych, socjologicznych i germanistycznych w Marburgu na przełomie lat 1955 i 1956 zaangażowała się w ewangelicki ruch reform. W 1957 zmieniła uczelnię na Westfalski Uniwersytet Wilhelma w Münster . Tam zapisała się do Sozialistischer Deutscher Studentenbund (Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów). W 1957 włączyła się w ruch protestu przeciw planom rządu Konrada Adenauera - uzbrojeniu Bundeswehry w broń atomową (była to część większego ruchu pacyfistycznego ), była rzeczniczką „Anti-Atomtod-Ausschusses" Publikowała artykuły w rozmaitych pismach studenckich, m.in. w David, wydawanym przez SDS. Jeszcze w tym samym roku wstąpiła do (zdelegalizowanej przez Federalny Trybunał Konstytucyjny w 1956) komunistycznej KPD , którą opuściła w maju 1964.

W latach 1959-1969 pracowała dla lewicowego magazynu "konkret", od 1960 do 1964 była redaktorką naczelną. W tym czasie, biorąc udział w demonstracjach, stała się symbolem niemieckiej lewicy.

W 1961 wyszła za mąż za Klausa Rainera Röhla, wydawcę "konkretu". W 1962 urodziła bliźniaczki - Reginę i Bettinę Röhl (dziś znaną dziennikarkę i pisarkę). W roku 1968 rozwiodła się z mężem i przeprowadziła z dziećmi do Berlina . Sprawozdając z procesu podpalaczy frankfurckiego domu handlowego Thorwalda Prolla i Horsta Söhnleina , poznała późniejszych założycieli RAF - Andreasa Baadera i Gudrun Ensslin .

Po zamachu na Rudiego Dutschke opublikowała w "konkrecie" komentarz świadczący o radykalizacji jej postawy. W 1970 wyprodukowała Bambule, sztukę telewizyjną na podstawie własnego scenariusza. Krytykowała w nim autorytarne metody wychowania w domach dziecka , które prowadzą do rewolty wychowanek ośrodka. Scenariusz miał być parabolą panujących ówcześnie stosunków społecznych i nowego rodzaju walki klas .

Terroryzm

Meinhof stawała się coraz bardziej radykalna i bezkompromisowa. 14 maja 1970 roku wzięła udział w uwolnieniu z więzienia Andreasa Baadera. Podczas akcji został przypadkowo postrzelony i ciężko raniony Georg Linke, pracownik Deutschen Zentralinstitut für Soziale Fragen. Akcja uwolnienia Baadera jest uważana za początek działalności RAF. Od tego czasu Meinhof była poszukiwana listem gończym. W wywiadzie udzielonym francuskiemu dziennikarzowi Michelowi Ray mówiła: My mówimy: gliniarze to świnie. Mówimy: typ w mundurze to świnia a nie człowiek. I dlatego się z nimi spieramy. To znaczy, my z nimi nie rozmawiamy i byłoby błędem w ogóle z takimi ludźmi rozmawiać. I oczywiście można ich zastrzelić.

W ciągu następnych dwóch lat, aż do aresztowania w dniu 15 czerwca 1972 roku, brała udział w napadach na banki i podkładaniu bomb. W zamachach zginęły cztery osoby, a ponad 50 zostało rannych. Grupa Ulrike była finansowana przez wywiad NRD oraz szkolona przez Palestyńczyków^[1].

W latach 1971-1972 stworzyła trzy manifesty ideologiczne, które uzasadniały potrzebę walki zbrojnej RAF.

Podczas działalności w RAF Meinhof nie chciała zostawić opieki nad dziećmi ich ojcu Klausowi Rainerowi Röhlowi, uważano, że z tego powodu zgodziła się je wysłać do palestyńskiego obozu dla sierot. Ostatnio okazało się, że jej życzeniem było oddanie dzieci pod opiekę siostry. W końcu dzieci zostały zabrane z sycylijskiej kryjówki i przekazane ojcu przez Stefana Austa .

Aresztowanie i proces

Została aresztowana 15 czerwca 1972 w Langenhagen k. Hannoweru . Od 16 czerwca 1972 do 9 lutego 1973 przebywała w areszcie w Kolonii . Została umieszczona w izolatce, a pobyt w areszcie nazwała "traktem śmierci" ("Toten Trakt"). Przebywając tam, napisała manifest "List z traktu śmierci" ("Brief aus dem Toten Trakt"), który udało się przeszmuglować na zewnątrz. Po jego rozgłoszeniu zdobyła kolejnych sympatyków^[2].

29 listopada 1974 została skazana na 8 lat kary pozbawienia wolności za zamach bombowy z 1972 na wydawnictwo Springera w Hamburgu. Umieszczono ją w zakładzie więziennym w Stuttgarcie . Tam złączono ją z pozostałymi uwięzionymi członkami RAF. 21 maja 1975 została skazana w kolejnym procesie za poczwórne morderstwo na karę dożywotniego więzienia^[3].

Śmierć

9 maja 1976 powiesiła się w swojej celi. Władze niemieckie uznały, że śmierć była wynikiem samobójstwa. Potwierdzono to dwiema opiniami biegłych, z tego jedną zamówioną przez siostrę Ulriki. Pojawiły się jednak wątpliwości co do jej śmierci. Frakcja Czerwonej Armii twierdziła, że śmierć była wynikiem przeprowadzonego przez ludzi władzy zabójstwa; twierdzi się również, że to samobójstwo mogło być skutkiem ostracyzmu , którego Ulrike była ofiarą ze strony innych członków RAF. Informacja o śmierci Meinhof wywołała liczne protesty w Niemczech i poza granicami. Warto dodać, iż 7 kwietnia 1977 grupa terrorystyczna "Kommando Ulrike Meinhof" zastrzeliła prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka ^[4].

Grób Ulrike Meinhof

Ponieważ wiele gmin niemieckich odmawiało udostępnienia miejsca pochówku na swoich cmentarzach, została pochowana na cmentarzu Mariendorf w Berlinie. Pogrzeb przekształcił się w manifestację. Mowę pogrzebową wygłosił ewangelicki teolog Helmut Gollwitzer , który był duszpasterzem Ulrike i przyjacielem Rudiego Dutschke .

Po śmierci Meinhof jej mózg został bez pozwolenia rodziny usunięty z ciała i oddany do badań medycznych. Wyszło to na jaw jesienią 2002, gdy dowiedziała się o tym córka Ulriki Bettina Röhl . Przechowywano go w formalinie przez wiele lat i dopiero 22 grudnia 2002 złożono do grobu Ulriki.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Artykuł o mózgu Ulrike Meinhof ( ang. )
• teksty Ulriki Meinhof: http://www.jutta-ditfurth.de/ulrike-meinhof/Material/Ditfurth-Meinhof-BIBLIOGRAFIE-20071222.pdf
• "List z Traktu Śmierci": http://www.nadir.org/nadir/archiv/PolitischeStroemungen/Stadtguerilla+RAF/RAF/brd+raf/013.html
• literatura na temat Ulriki Meinhof: http://d-nb.info/gnd/118580175
• artykuł w "Sternie" z 2007: http://www.stern.de/politik/historie/:Ditfurth-%FCber-Meinhof-Sie-Schwester-68er/602814.html
• dokumenty sądowe: http://labourhistory.net/raf/documents/0019760508_03.pdf
• http://www.bettinaroehl.de/Mythos_RAF/Ulrike_Meinhof/ulrike_meinhof.html
• http://www.swr.de/swr2/wissen/archivradio/-/id=2847740/nid=2847740/did=2432050/sbqw14/index.html