Ukleja (Alburnus alburnus) – gatunek
ryby
z rodziny
karpiowatych
.
Występowanie
Europa
od
Pirenejów
i
Alp
po
Ural
. Nie występuje w
Szkocji
,
Irlandii
, północnej
Skandynawii
, zachodniej części
Półwyspu Bałkańskiego
oraz na
Krymie
. Wyróżnia się 3 podgatunki uklei:
Żyje stadnie, w wodach stojących i wolno płynących. W dzień przebywa przy powierzchni wody, nocą schodzi głębiej.
Opis
Osiąga 10–20 cm długości oraz 10–40 g masy ciała. Ciało wydłużone, spłaszczone bocznie, grzbiet niski, prawie płaski.
Łuski
delikatne, łatwo odpadające, o intensywnym, srebrzystym ubarwieniu. Otwór gębowy niewielki, oczy są stosunkowo duże. W płetwie odbytowej 18–23 promieni. Grzbiet ma barwę szarawozieloną lub szarawoniebieską, boki są srebrzystobiałe, połyskujące, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szarawe z żółtawą nasadą, pozostałe płetwy jasnożółte.
Odżywianie
Żywi się
zooplanktonem
oraz
owadami
i ich larwami.
Rozród
Tarło
odbywa w strefie przybrzeżnej jezior lub w rzekach, w odcinkach płytkich, o kamienistym dnie, od maja do czerwca. Samica składa od 3 000 do 10 000 jaj, które są przyklejane do roślinności wodnej lub podłoża. Trze się kilkakrotnie w odstępach 10–14 dni. W okresie tarła samica zaokrągla się, samiec pokrywa się wysypką tarłową.
Żyje 3 do 6 lat.
Ochrona
Znaczenie gospodarcze
Jest naturalnym pokarmem wielu gatunków ryb drapieżnych. Bywa stosowana przez wędkarzy jako naturalna przynęta. Poławiana masowo w celach konsumpcyjnych. Srebrzyste
łuski
uklei stanowiły do niedawna surowiec do pozyskania
guaniny
, tzw. essence d'Orient, używanej do wyrobu masy perłowej oraz sztucznych pereł (dla uzyskania 1 kg guaniny przerabiano ok. 4 t uklei).
Bibliografia
- Jerzy Lewczuk, Ogródek wodny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1994, .
- Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. .
- Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. .
Zobacz też
Przypisy
